Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

ΕΠΙΒΙΩΣΗ


Στου παραθύρου μου το κόκκινο περβάζι,
Δυο γκρίζα σπουργίτια τρώνε ένα κεράσι.

Το’ να τραβά απ’ τη μια, τα’ άλλ’ από την άλλη,
Άγρια παλεύουνε, ποιο θα το επάρει.

Ποτέ μου τέτοια μάχη δεν είχα ξαναδεί.
Με δύναμη, με θάρρος, μ’ ανδρεία περισσή.

Το’ να με τα νύχια και τ’ άλλο με το ράμφος,
Αλάθητα χτυπήματα, γεμάτα πάθος.

Έν’ αδιάκοπο, δίχως κανόνες παιχνίδι,
Κάθε τους χτύπημα και μια πληγή ανοίγει.

Σαν δύο άνθρωποι, με πληγωμένα στήθια.
Τόσο κωμικό, μα και τραγικό, αλήθεια.

ΥΓ. Την εικόνα την πήρα απ' αυτό το blog: http://beefotoblog.blogspot.com/
Καλά, μιλάμε, φυσιολάτρης!

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ PART 2


Είμαι, αν όχι άθεη, τουλάχιστον άθρησκη. Δεν πιστεύω στον Γιαχβέ, Χριστό, Αλάχ, Βούδα ή όπως αλλιώς γουστάρουν να τον ονομάσουν. Ίσως υπάρχει κάποιο ανώτερο ον, κάτι το οποίο μας δημιούργησε βρε αδελφέ (πράγμα για το οποίο πραγματικά αμφιβάλλω), αλλά 99/100 (πάντα 1/100 περιθώριο λάθους σε τέτοιου είδους θεωρίες) δεν είναι κάποιος από αυτούς που λατρεύονται απ' τους ανθρώπους.
"Θεός" είναι η ανθρώπινη παρηγοριά, φόβος, απορία. Ο άνθρωπος, τόσο μικρόμυαλος και κουτός, θεοποιεί κάτι που δεν μπορεί να εξηγήσει, ιδίως όταν αυτό το "κάτι" το φοβάται (παλιά: κεραυνός, τρικυμία κτλ, τώρα: θαύματα, τύχη, ατυχία κά). Επίσης, θέλει να παρηγορήται μια ένοια "δικαιωσύνης", απ' την οποία κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει. Έτσι, τα κορόιδα παρηγοριούνται με τη σκέψη ότι "μετα θάνατον" θα επιβραβευθούν με την "αιώνια ευτυχία" στον "παράδεισο", "ιλίσια πεδία", "νιρβάνα", κοκ, ενώ οι "κακοί" θα πέσουν στην "αιώνια τιμωριά", στην "κόλαση", "τάρταρα" κτλ.
Αυτό που μας δίδαξε ο Ιησούς, είναι ωραίο. Μας είπε να μην κάνουμε στους άλλους πράγματα που δε θα θέλαμε να κάνουν σ' εμάς, να βοηθάμε, νασυγχωρούμε και να είμαστε ανιδιοτελείς. Βέβαια, η πολλή ανιδιοτέλεια δεν είναι φυσική στον άνθρωπο. Αν ήταν, το είδος μας θα είχε εξαφανιστεί προ πολλού. "Αγαπάτε αλλήλους", φίλους κι εχθρούς. Δε γίνεται να μας πατάει όμως ο άλλος και 'μεις να μην αντιδράμε. Anyway, ουσιαστικά μας δίδαξε τη "συνείδηση" και τις "ηθικές αρχές", (πράγματα τα οποία κάποιοι έχουν έμφυτα και δε χρειάζοναι καμία θρησκεία να τους τα πει και για αυτό υπάρχουν άθεοι που είναι καλοί άνθρωποι), άσχετο αν μετά οι εκμεταλευτές άνθρωποι την άλλαξαν προς το συμφέρον τους φυσικά.
Η ανθρωπότητα χρειάζεται έναν ανώτερο "διαιτητη", απ' τον οποίο τίποτα δεν ξεφεύγει. Ο Ιησούς μας δίδαξε κάτι ωραίο, όπως είπα, τις ηθικές αρχές. Έτσι κι Βούδας, κι ο Μωάμεθ κοκ. Ήταν έξυπνοι άνθρωποι, οι οποίοι κατάλαβαν πως έπρεπε να διδάξουν στους ανθρώπους να μην τρώγονται μεταξύ τους, και ότι αν τους έλεγαν "εγώ ο άνθρωπος σας λέω τι πρέπει να κάνετε", δεν θα τους άκουγε κανένας. Έτσι ισχυρίστηκαν ότι είναι Θεοι.
Δεν είμαστε έτοιμοι για τον αθε'ι'σμο. Ακόμα κι εγώ που μιλάω, εύχομαι να κάνω λάθος. Είναι ωραία να πιστεύεις ότι δεν τελειώνουν όλα με τον θάνατο, όσο φυσικός κι αν είναι. Κατά πάσα πιθανότητα, ο φόβος της κόλασης κι η ελπίδα του παραδείσου είναι το μοναδικό που μας κρατάει απ' το να αλληλοσκοτωθούμε.
Θεωρώ λοιπόν γεναίο τον άνθρωπο που απελευθερώνεται απ' τα δεσμά της θρησκείας, για τρεις λόγους. Πρώτον, γιατί προφανώς πρέπει να ξεχάσουν την παρηγοριά (αλλά και τον φόβο) που τους προσφέρει, δεύτερον γιατί πρέπει να δεχτεί ότι ο άνθρωπος είναι ένα ον που δημιουργήθηκε τυχαία, και οδηγούμαστε στον τρίτο, ότι δηλαδή αν ισχύουν όλα αυτά, εμένα τι με εμποδίζει απ' το να βλάψω τους γύρω μου για να ανέλθω, να "πατήσω επί πτωμάτον";
Αυτά για την ώρα...

ΥΓ Στο side του Doppelganger (http://doppelsden.blogspot.com/) έχουμε συζητήσει για αυτό το θέμα και κάποια είναι αποσπάσματα αυτών που έγραψα εκεί, γιατί βαριόμουν να τα ξαναγράφω.

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

ΣΒΗΣΜΕΝΕΣ ΑΞΙΕΣ


Μικρά ποιηματάκια,
με εφηβικά στιχάκια,
για αγάπη και σχολειό,
και των ανθρώπων το μυαλό.

Ονόματα, ομάδες,
σύμβολα, εικόνες, μπάντες,
όλ’ ανακατεμένα,
στα θρανία μας γραμμένα.

Αστείες οι ζωγραφιές,
οργίζουν τους καθηγητές,
γιατί τους κάνουν χρόνια,
τα κεφάλια σαν μπαλόνια.

Ιδέες κι αντιλήψεις,
της χαράς μας και της θλίψης,
κουρασμένα τα παιδιά,
ψάχνουν να βρουν τη διαφορά.

Αδειάζουνε το νέφτι,
το παιδί βγάζουνε φταίχτη,
σβήνουν μολύβια, στυλό,
και της αλήθειας τον παλμό.

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

Η ΓΥΝΑΙΚΑ

Τα πράσινα μάτια της
Κοιτούσαν πουθενά
Και τον καθένα.
Ήταν δυο κάρβουνα
Κι ήταν σβησμένα.

Τα κόκκινα χείλη της
Χαρά φανέρωναν
Ή μήπως θλίψη;
Το γέλιο της ζούσε
Ή είχε σβήσει;

Στα λευκά μάγουλά της
Δάκρυα έλαμπαν
Ή μήπως όχι;
Απ’ αυτήν έβγαιναν
Ή απ’ το βρόχι;

Η καρδιά της χτυπούσε
Κι εγώ την άκουγα
Ή κάνω λάθος;
Ήταν ζωντανή
Ή ήμουν μονάχος;

ΥΓ1 Επειδή έχω ερωτηθεί, ό, τι δεν γράφει άλλο όνομα ή ιστοσελίδα, όπως αυτό, είναι δικά μου δημιουργήματα. Επίσης, το ίδιο ισχύει και για τις εικόνες που γράφουν "CD", απ' το "Carpe Diem".
ΥΓ2 Συνεντεύξεις θα βάζω όποτε μπορώ, κι όχι κάθε Κυριακή. Δε βγαίνω, καταλαβαίνετε...

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ...



Έλληνες συνθέτες υπήρξαν πολλοί. Καλοί Έλληνες συνθέτες, αρκετοί. Κορυφαίοι Έλληνες συνθέτες, δύο. Κορυφαίος Έλληνας συνθέτης, αφιερωμένος στη μουσική κυριολεκτικά "ψυχή τε και σώματι", μόνο ένας. Ανώτερος από όλους, σαν κανείς τους να μην μπορεί να τον αγγίξει, ο Μάνος Χατζιδάκις, βρισκόταν, βρίσκεται και θα βρίσκεται πάντα ένα βήμα πιο πάνω απ' τους υπόλοιπους μουσικούς. Με τις τρίλιες του να σου τρυπούν την καρδιά, τις μελωδίες να σε ταξιδεύουν σε τόπους μαγικούς και τους στίχους να σε ξεναγούν σ' αυτούς τους τόπους (οι περισσότεροι ήταν του Νίκου Γκάτσου, πολλοί όμως και δικοί του).Σπανίως συναντάς συνθέτες παγκοσμίως που να παντρεύουν τόσο ταιριαστά την κατά πολύ περίεργο τρόπο "ανάλαφρη" μελωδία με το απύθμενο βάθος, αρμονικό και πνευματικό...
Κατηγορήθηκε, περιγελάστηκε, κυρίως όμως, αγαπήθηκε. Αγαπήθηκε απ' όσους βλέπουν την ουσία των πραγμάτων, την ουσία της μουσικής του. Αγαπήθηκε απ' όσους δεν τον έκριναν με βάση ανόητες πολιτικές πεποιθήσεις ή τα στενά όρια των σεξουαλικών πεποιθήσεων. Γιατί ο Μάνος ήταν ελεύθερο πνεύμα, απαλλαγμένο από τέτοιου είδους προκαταλήψεις. Η μουσική ήταν η ζωή του. Δε συνέθετε για να ζει, ζούσε για να συνθέτει. Και δεν έγραφε για επαναστατικούς αγώνες, παρά για έρωτα, αγάπη, πάθος. Για οτιδήποτε. Για έναν άνθρωπο, για μια πόλη, για μια δουλειά, για μια στιγμή...
Είναι σχεδόν αστείο να λένε έναν άνθρωπο σαν αυτόν δεξιό. Ναι, ήταν φίλος του Καραμανλή. Ναι, ψήφιζε Νέα Δημοκρατία. Όχι, δεν ήταν δεξιός. Ήταν ο πιο αναρχικός άνθρωπος που μπορώ να φανταστώ. Απλώς ήταν με το δικό του, ξεχωριστό τρόπο. Ποιος άλλος θα μπορούσε να καυτηριάσει την εθνική εθνοκαπηλία, παίζοντας απλώς τον ύμνο της Βέρμαχτ την 28η Οκτωβρίου;
Σίγουρο είναι πως δεν ήταν αριστερός. Απεχθανόταν τον ξύλινο λόγο τους, τον βίαιο τρόπο επιβολής τους. Όπως πολύ εύστοχα και χιουμοριστικά απάντησε στους φίλους του όταν τον ρώτησαν γιατί ψηφίζει δεξια, «Γιατί μου επιτρέπει να τη βρίζω. Τολμάς να βρίσεις το ΠΑΣΟΚ ή το ΚΚΕ; Θα σε κρεμάσουν ανάποδα! Η Δεξιά μου το επιτρέπει».



Οι μικρόμυαλοι και ζηλόφθονές άνθρωποι προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να τον υποβιβάσουν. Χρησιμοποιούσαν αυτά τα δύο όπλα. Το ότι δεν ήταν αριστερός και το ότι ήταν ομοφυλλόφιλος. Τον χτύπησαν πολλές φορές και σκληρά, κυρίως μέσω του τύπου (ευτυχώς δεν υπήρχε τηλεόραση, φανταστείτε τις κλώσσες στα μεσημεριανά να κορο'ι'δευουν τον Χατζιδάκι όπως ο Καρβέλας τον Λαζόπουλο, και χειρότερα!...). Εκείνος όμως δε δίσταζε να πει την αλήθεια. Όταν ρωτήθηκε για τις ευαισθησίες και τις ιδιαιτερότητες που κάνουν κάποιον να είναι καλλιτέχνις είπε το τολμηρότατο κι ίσως ανατρεπτικό: «Κάποιος για να είναι καλλιτέχνης πρέπει να είναι ή αριστερός (αναφερόμενος στον Μίκη Θεοδωράκη, τον άλλον "κορυφαίο", ο οποίος τον στύριζε, ασχέτως με τους διχασμούς που υπήρχαν ανάμεσα στους διχασμένους υποστηρηκτές του μεν και του δε) ή ομοφυλόφιλος. Ε λοιπόν εγώ αριστερός ΔΕΝ είμαι!». Μια περίοδο απαγορευόταν να παίζουν, στις εξετάσεις για καθηγητές μουσικής, τραγούδια του. Ο Μάνος βρήκε την ευκαιρία και έκρινε σκληρά την κυβέρνηση. «Στην εφημερίδα “Ποντίκι” διαβάζω στις 29 Σεπτεμβρίου πως στον διαγωνισμό που προκήρυξε το Υπουργείο Παιδείας για καθηγητές μουσικής στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, απαγόρευσαν στους διαγωνιζόμενους να μεταχειρίζονται τραγούδια μου. Μόνο προσευχές και πατριωτικά εμβατήρια. Πολύ σωστά! Τα τραγούδια μου διδάσκουν την ανυπακοή και την ερωτική ανεξιθρησκία και παντοδυναμία στις πράξεις των νέων. Κι εφόσον τα τραγούδια μου είναι υψηλών προδιαγραφών ασκούν ως είναι φυσικό επιρροή στους μαθητές. Και φυσικά, κατόπιν αυτού, πώς θα ηχήσουν και πώς θα δεχτούν τα νεκρόφιλα περί πατρίδος και εκκλησίας που καλούνται να διδαχτούν στην επίσημη δημόσια εκπαίδευση; Όχι, νομίζω πως η εξεταστική επιτροπή εστάθη στο ύψος της... Απηγόρευσε ό,τι αναζωογονεί τους νεανικούς οργανισμούς. Οι νεολαίοι οφείλουν να είναι νεκροί, με εμβατήρια και προσευχές ώσπου να τοποθετηθούν, νεκροί επίσης ,στους νόμιμους πολιτικούς σχηματισμούς της ενδόξου γηραιάς πατρίδος ημών».
(ΣΚΑΪ, 14/10/1989)
Κλείνοντας θέλω να επισημάνω ότι αυτό δεν ήταν ένα βιογραφικό post, απ' αυτά που γράφουν πού γεννήθηκε ή πότε πέθανε. Αυτές είναι πληροφορίες που μπορείτε να βρείτε οπουδήποτε στον κόσμο του internet. Εδώ γράφω για τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι εγώ αυτόν τον τόσο χαρισματικό άνθρωπο. Δεν τον γνώρισα (φυσικά), ούτε θυμάμαι να σας πω πότε γεννήθηκε, ποιο ήταν το όνομα της μητέρας και του πατέρα του. Απλώς άκουσα τη μουσική του, διάβασα κάποια λόγια του και τον γνώρισα μέσα απ' αυτά...

«Και τώρα καταστάλαγμα του βίου μου μέχρι στιγμής είναι :

Αδιαφορώ για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.

Πιστεύω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ' αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας.

Περιφρονώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.» Μάνος Χατζιδάκις.

Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΜΕΤΡΑΕΙ (PART 2)



Αφού περιμέναμε για περίπου μισή ώρα, ήρθε το ασθενοφόρο.
-Πώς σε λένε; ρώτησε η υπάλληλος του ΕΚΑΒ.
Καμία απάντηση.
-Πώς σε λένε;
Τίποτα.
-Πώς σε λένε, άνθρωπέ μου; επανέλαβε για τρίτη φορά, χτυπώντας τον ελαφρώς στο πρόσωπο.
-Λευτέρη... αποκρίθηκε ξεψυχισμένα εκείνος.
-Λευτέρη, μπορείς να περπατήσεις;
Κατά τη διάρκεια της "ανάκρισης" παρατήρησα καλύτερα τον άνδρα.
Δεν έδειχνε πολύ μεγάλος. Τριάντα χρονών το πολύ. Παρ' όλα αυτά, ήταν ισχνός κι είχε σακούλες κάτω απ' τα μάτια. Αν δεν υπήρχε αυτή η βασανισμένη έκφραση στο πρόσωπό του και δεν ήταν τόσο καταβεβλημένος από τις κακουχίες της ζωής, θα τον χαρακτήριζα όμορφο. Ποιος ξέρει τι του είχε συμβεί... Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι σκέφτονται οι άλλοι; Τι προβλήματα έχουν, τι σκοπεύουν να κάνουν, τι θα κάνατε εσείς στη θέση τους... Είναι κάτι που κάνω πολύ συχνά, αλλά ποτέ στη ζωή μου τόσο πολύ. Δεν ξέρω πως το αποκαλούνε, ενδιαφέρον ίσως, εγώ πάντως το λέω περιέργεια με μια δόση ανησυχίας. Περιέργεια γιατί θα έδινα τα πάντα για να μάθω τι τον είχε χτυπήσει τόσο σκληρά ώστε να καταστρέψει σε τέτοιο βαθμό τη ζωή του, κι ανησυχία γιατί θα έδινα άλλα τόσα για να τον απαλλάξω απ' αυτό. Αυτό το αίσθημα κράτησε μόνο λίγα δευτερόλεπτα, όμως δε θα το ξεχάσω ποτέ...
Όταν κατέβηκαν, το λεωφορείο ξεκίνησε. Μετά από λίγο φτάσαμε στον προορισμό μας,
-Γιατί δεν έκανες τίποτα; Γιατί δεν τον βοήθησες; ρώτησα τη Μαρία.
-Φοβόμουν.
-Τι φοβόσουν;
-Μήπως ήταν νεκρός.
Δεν απάντησα. Δεν τη χλεύασα, όπως συνηθίζω όταν ακούω κάτι ανόητο. Ίσως γιατί μέσα μου ένοιωθα ότι δεν ήταν και τόσο...
Με την ώρα η γιορτινή ατμόσφαιρά μας συνεπήρε και το γεγονός πέρασε στη λήθη. Έμεινε μόνο η ευχαρίστηση. Αυτή η ευχαρίστηση που νιώθουμε όλοι όταν κάνουμε κάτι σημαντικό, κάτι που μετράει.
Στο λεωφορείο όμως της επιστροφής, η Μαρία φώναξε:
-Κοίτα ποιος είναι εκεί!
-Ο Λευτέρης!
Καθόταν μισολιπόθυμος στη στάση.
Δεν είχα κάνει τίποτα...

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ PART 1

Αρχικά, θέλω να δηλώσω ότι ο μόνηος Θεός στον οποίο πιστεύω είναι ο ΠΑΟΚ! Δεν τα γράγω αυτά ως θρήσκο άτομο, αλλά ως άνθρωπος ο οποίος τα βλέπει όλα αντικειμενικά.
Για το νόημα του Θεού και της θρησκείας στο μυαλό των ανθρώπων θα μιλήσω κάποια άλλη φορά. Σήμερα θέλω να αναφερθώ σε ένα επιχείρημα το οποίο πολύ συχνά χρησιμοποιούμε εμείς οι άθεοι. Πρόκειται για το γεγονός ότι ο κόσμος πάει απ' το κακό στο χειρότερο και δε γίνεται τίποτα για αυτό. Πού είναι λοιπόν ο περιβόητος, φιλέσπλαχνος Θεός;
Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει Θεός. (Υποθετικά μιλάμε παιδιά, μην κάνετε έτσι! Δε θέλω να δείξω προτίμηση προς κάποια θρησκεία, για αυτό ας τον πούμε Big Jo.) Ωραία! Ο Jo λοιπόν δημιουργεί τον κόσμο, και μετά αρχίζει να τον κυβερνάει όπως Αυτός νομίζει καλύτερα. Θα μας άρεζε κάτι τέτοιο; Οι άνθρωποι θέλουμε απ' τη φύση μας να κάνουμε του κεφαλιού μας, είτε αυτό είναι καλό, είτε όχι. Με τον να επεμβαίνει ο Jo, σώζοντας όποιους θεωρεί καλούς και τιμωρόντας αυτούς που θεωρεί κακούς, επεμβαίνει στην ελεύθερή μας βούληση. Δε θα αναφερθώ στο αν θα κρίνει σωστά τους ανθρώπους ή αν θα υπάρχει διαστρεύλωση της ένοιας σωστού-λάθους, μια έννοια η οποία είναι εξάλλου δύσκολη. Ας δεχτούμε ότι ο Jo είναι πραγματικά πανάγαθος. Δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι έχουμε έναν πλανήτι που δουλεύει ρολόι, ένα περιβάλλον καθαρό κι αμόλυντο, έναν μέρος δίχως δίχως αδικία κι έναν... κόσμο υποδουλωμένο!
Αν δεχτούμε ότι ο Jo υπήρχε και ήθελε να λέγεται πανάγαθος και φιλέσπλαχνος πρέπει να αφήσει τους ανθρώπους να πορευτούνε μόνοι τους στη ζωή. Το μεγαλύτερό μας αγαθό είναι η προσωπική μας ελευθερία, το δικαίωμα να κάνουμε ό,τι θέλουμε, ακόμη κι αν αυτό μας οδηγεί στην καταστροφή. Διότι, όπως είπε ο προσωκρατικός φιλόσοφος Δημόκριτος: "Η φτώχια στα δημοκρατικά καθεστώτα είναι τόσο προτιμότερη από τη λεγόμενη ευημερία που εξασφαλίζουν οι τύραννοι όσο είναι η αλήθεια από τη δουλεία."





Αν λοιπόν θέλουμε να εξηγήσουμε γιατί δεν πιστεύουμε στον Θεό, πρέπει να αναλύσουμε κάποιο από τα υπόλοιπά μας επιχειρήματα. Αυτό απλά δεν ισχύει...

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009

MEANING OF CARPE DIEM



Για όσους έχουν λατρέψει το "Dead Poets Society" (ρίξτε μια ματιά, η ταινία σκίζει! http://www.youtube.com/watch?v=Ppqb0t_B0KY ) όπως εγώ, η φράση "carpe diem" είναι ήδη γνωστή.



Carpe Diem λοιπόν,είναι μια φράση ενός λατινικού ποιήματος του Horace, το "Ωδές", ή στα Λατινικά "Carmina". Σημαίνει "άδραξε τη μέρα". Ολόκληρη η φράση είναι "carpe diem quam minimum credula postero", δηλαδή "άδραξε τη μέρα και μην εμπειστεύεσαι το μέλλον". Το ποίημα του Thoreau πιο πάνω εκφράζει τέλεια το νόημα της φράσης αυτή. Πρέπει να ζούμε συναρπαστικά, να ρουφήξουμε το μεδούλι της ζωής, κι όχι να πεθάνουμε για να ανακαλύψουμε πως δε ζήσαμε. Όλοι μας θα πεθάνουμε μια μέρα, δεν έχει νόημα να το σκεφτόμαστε. Αυτό που έχει νόημα είναι να περνάμε όσο καλύτερα γίνεται σήμερα. Για αυτό:



Tu ne quaesieris, scire nefas, quem mihi, quem tibi
finem di dederint, Leuconoe, nec Babylonios
temptaris numeros. ut melius, quidquid erit, pati.
seu pluris hiemes seu tribuit Iuppiter ultimam,
quae nunc oppositis debilitat pumicibus mare
Tyrrhenum: sapias, vina liques et spatio brevi
spem longam reseces. dum loquimur, fugerit invida
aetas: carpe diem quam minimum credula postero.

Σε αγγλική μετάφραση:

Don't ask (it's forbidden to know) what final fate the gods have
what end the gods will give me or you, Leuconoe. Don't play with Babylonian
fortune-telling either. It is better to endure whatever will be.
Whether Jupiter has allotted to you many more winters or this final one
which even now wears out the Tyrrhenian sea on the rocks placed opposite
— be smart, drink your wine. Scale back your long hopes
to a short period. While we speak, envious time will have {already} fled
Seize the day and place no trust in tomorrow.

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009

ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΜΕΤΡΑΕΙ (PART 1)




(Αληθινή ιστορία)

Αυτή είναι μια γιορτινή ιστορία. Παραμονή Πρωτοχρονιάς, είχα βγει στους δρόμους με τη φίλη μου τη Μαρία. Κόσμος, γέλια, φωνές, δώρα γλυκά... Μόνο το χιόνι έλειπε, ώστε να μπορείς να πεις ότι ήταν ένα ολοκληρωμένο πρωτοχρονιάτικο τοπίο.
Ανεβήκαμε στο γεμάτο, διπλό αστικό λεωφορείο για να επισκεφτούμε τη νονά της Μαρίας. Προσπαθούσαμε να βρούμε θέσεις, ώσπου φτάσαμε πίσω. Εκεί κειτόταν σε εμβρυ'ι'κή στάση ένας άνδρας.
-Κύριε, είστε καλά; ρώτησα σκύβοντας προς το μέρος του.
-Άφησέ τον παιδί μου. Μην τον πλησιάζεις. μου είπε μια ηλικιωμένη κυρία.
-Μα τι του συνέβη;
-Φαίνεται πώς πήρε πολλά ναρκωτικά. Απάντησε ένας εξίσου ηλικιωμένος κύριος.
-Κι αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να τον βοηθήσουμε;
Δεν μου απάντησαν, μόνο καθόντουσαν αμίλητοι.
Απλώς μην τον πλησιάζεις. ακούστηκε μία άλλη φωνή.
Η αδιαφορία τους με εξόργιζε και με τρομοκρατούσε ταυτόχρονα. Μήπως δεν έπρεπε να κάνω τίποτα; Μήπως όλοι είμαστε έτσι; Καταδικασμένοι να νιώθουμε αδιάφοροι για τον πόνο γύρω μας, ισοβίως;
Όχι! Δεν μπορούσα να κάτσω με σταυρωμένα τα χέρια. Έπρεπε να αντιδράσω! Έπρεπε να τον βοηθήσω!
Έσκυψα και τον ανασήκωσα, ώστε να μην τον χτυπήσει η πόρτα όταν θα άνοιγε. Έπειτα, με τη βοήθεια ενός απ' τους ελάχιστους ευσυνείδητους ανθρώπους τριγύρω, τον κάθισα σε δύο θέσεις. Τέλος, μετά από πολλή προσπάθεια, πήγα μπροστά και ζήτησα από τον οδηγό να καλέσει ένα ασθενοφόρο.