Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΜΕΤΡΑΕΙ (PART 2)



Αφού περιμέναμε για περίπου μισή ώρα, ήρθε το ασθενοφόρο.
-Πώς σε λένε; ρώτησε η υπάλληλος του ΕΚΑΒ.
Καμία απάντηση.
-Πώς σε λένε;
Τίποτα.
-Πώς σε λένε, άνθρωπέ μου; επανέλαβε για τρίτη φορά, χτυπώντας τον ελαφρώς στο πρόσωπο.
-Λευτέρη... αποκρίθηκε ξεψυχισμένα εκείνος.
-Λευτέρη, μπορείς να περπατήσεις;
Κατά τη διάρκεια της "ανάκρισης" παρατήρησα καλύτερα τον άνδρα.
Δεν έδειχνε πολύ μεγάλος. Τριάντα χρονών το πολύ. Παρ' όλα αυτά, ήταν ισχνός κι είχε σακούλες κάτω απ' τα μάτια. Αν δεν υπήρχε αυτή η βασανισμένη έκφραση στο πρόσωπό του και δεν ήταν τόσο καταβεβλημένος από τις κακουχίες της ζωής, θα τον χαρακτήριζα όμορφο. Ποιος ξέρει τι του είχε συμβεί... Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι σκέφτονται οι άλλοι; Τι προβλήματα έχουν, τι σκοπεύουν να κάνουν, τι θα κάνατε εσείς στη θέση τους... Είναι κάτι που κάνω πολύ συχνά, αλλά ποτέ στη ζωή μου τόσο πολύ. Δεν ξέρω πως το αποκαλούνε, ενδιαφέρον ίσως, εγώ πάντως το λέω περιέργεια με μια δόση ανησυχίας. Περιέργεια γιατί θα έδινα τα πάντα για να μάθω τι τον είχε χτυπήσει τόσο σκληρά ώστε να καταστρέψει σε τέτοιο βαθμό τη ζωή του, κι ανησυχία γιατί θα έδινα άλλα τόσα για να τον απαλλάξω απ' αυτό. Αυτό το αίσθημα κράτησε μόνο λίγα δευτερόλεπτα, όμως δε θα το ξεχάσω ποτέ...
Όταν κατέβηκαν, το λεωφορείο ξεκίνησε. Μετά από λίγο φτάσαμε στον προορισμό μας,
-Γιατί δεν έκανες τίποτα; Γιατί δεν τον βοήθησες; ρώτησα τη Μαρία.
-Φοβόμουν.
-Τι φοβόσουν;
-Μήπως ήταν νεκρός.
Δεν απάντησα. Δεν τη χλεύασα, όπως συνηθίζω όταν ακούω κάτι ανόητο. Ίσως γιατί μέσα μου ένοιωθα ότι δεν ήταν και τόσο...
Με την ώρα η γιορτινή ατμόσφαιρά μας συνεπήρε και το γεγονός πέρασε στη λήθη. Έμεινε μόνο η ευχαρίστηση. Αυτή η ευχαρίστηση που νιώθουμε όλοι όταν κάνουμε κάτι σημαντικό, κάτι που μετράει.
Στο λεωφορείο όμως της επιστροφής, η Μαρία φώναξε:
-Κοίτα ποιος είναι εκεί!
-Ο Λευτέρης!
Καθόταν μισολιπόθυμος στη στάση.
Δεν είχα κάνει τίποτα...

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ PART 1

Αρχικά, θέλω να δηλώσω ότι ο μόνηος Θεός στον οποίο πιστεύω είναι ο ΠΑΟΚ! Δεν τα γράγω αυτά ως θρήσκο άτομο, αλλά ως άνθρωπος ο οποίος τα βλέπει όλα αντικειμενικά.
Για το νόημα του Θεού και της θρησκείας στο μυαλό των ανθρώπων θα μιλήσω κάποια άλλη φορά. Σήμερα θέλω να αναφερθώ σε ένα επιχείρημα το οποίο πολύ συχνά χρησιμοποιούμε εμείς οι άθεοι. Πρόκειται για το γεγονός ότι ο κόσμος πάει απ' το κακό στο χειρότερο και δε γίνεται τίποτα για αυτό. Πού είναι λοιπόν ο περιβόητος, φιλέσπλαχνος Θεός;
Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει Θεός. (Υποθετικά μιλάμε παιδιά, μην κάνετε έτσι! Δε θέλω να δείξω προτίμηση προς κάποια θρησκεία, για αυτό ας τον πούμε Big Jo.) Ωραία! Ο Jo λοιπόν δημιουργεί τον κόσμο, και μετά αρχίζει να τον κυβερνάει όπως Αυτός νομίζει καλύτερα. Θα μας άρεζε κάτι τέτοιο; Οι άνθρωποι θέλουμε απ' τη φύση μας να κάνουμε του κεφαλιού μας, είτε αυτό είναι καλό, είτε όχι. Με τον να επεμβαίνει ο Jo, σώζοντας όποιους θεωρεί καλούς και τιμωρόντας αυτούς που θεωρεί κακούς, επεμβαίνει στην ελεύθερή μας βούληση. Δε θα αναφερθώ στο αν θα κρίνει σωστά τους ανθρώπους ή αν θα υπάρχει διαστρεύλωση της ένοιας σωστού-λάθους, μια έννοια η οποία είναι εξάλλου δύσκολη. Ας δεχτούμε ότι ο Jo είναι πραγματικά πανάγαθος. Δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι έχουμε έναν πλανήτι που δουλεύει ρολόι, ένα περιβάλλον καθαρό κι αμόλυντο, έναν μέρος δίχως δίχως αδικία κι έναν... κόσμο υποδουλωμένο!
Αν δεχτούμε ότι ο Jo υπήρχε και ήθελε να λέγεται πανάγαθος και φιλέσπλαχνος πρέπει να αφήσει τους ανθρώπους να πορευτούνε μόνοι τους στη ζωή. Το μεγαλύτερό μας αγαθό είναι η προσωπική μας ελευθερία, το δικαίωμα να κάνουμε ό,τι θέλουμε, ακόμη κι αν αυτό μας οδηγεί στην καταστροφή. Διότι, όπως είπε ο προσωκρατικός φιλόσοφος Δημόκριτος: "Η φτώχια στα δημοκρατικά καθεστώτα είναι τόσο προτιμότερη από τη λεγόμενη ευημερία που εξασφαλίζουν οι τύραννοι όσο είναι η αλήθεια από τη δουλεία."





Αν λοιπόν θέλουμε να εξηγήσουμε γιατί δεν πιστεύουμε στον Θεό, πρέπει να αναλύσουμε κάποιο από τα υπόλοιπά μας επιχειρήματα. Αυτό απλά δεν ισχύει...

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009

MEANING OF CARPE DIEM



Για όσους έχουν λατρέψει το "Dead Poets Society" (ρίξτε μια ματιά, η ταινία σκίζει! http://www.youtube.com/watch?v=Ppqb0t_B0KY ) όπως εγώ, η φράση "carpe diem" είναι ήδη γνωστή.



Carpe Diem λοιπόν,είναι μια φράση ενός λατινικού ποιήματος του Horace, το "Ωδές", ή στα Λατινικά "Carmina". Σημαίνει "άδραξε τη μέρα". Ολόκληρη η φράση είναι "carpe diem quam minimum credula postero", δηλαδή "άδραξε τη μέρα και μην εμπειστεύεσαι το μέλλον". Το ποίημα του Thoreau πιο πάνω εκφράζει τέλεια το νόημα της φράσης αυτή. Πρέπει να ζούμε συναρπαστικά, να ρουφήξουμε το μεδούλι της ζωής, κι όχι να πεθάνουμε για να ανακαλύψουμε πως δε ζήσαμε. Όλοι μας θα πεθάνουμε μια μέρα, δεν έχει νόημα να το σκεφτόμαστε. Αυτό που έχει νόημα είναι να περνάμε όσο καλύτερα γίνεται σήμερα. Για αυτό:



Tu ne quaesieris, scire nefas, quem mihi, quem tibi
finem di dederint, Leuconoe, nec Babylonios
temptaris numeros. ut melius, quidquid erit, pati.
seu pluris hiemes seu tribuit Iuppiter ultimam,
quae nunc oppositis debilitat pumicibus mare
Tyrrhenum: sapias, vina liques et spatio brevi
spem longam reseces. dum loquimur, fugerit invida
aetas: carpe diem quam minimum credula postero.

Σε αγγλική μετάφραση:

Don't ask (it's forbidden to know) what final fate the gods have
what end the gods will give me or you, Leuconoe. Don't play with Babylonian
fortune-telling either. It is better to endure whatever will be.
Whether Jupiter has allotted to you many more winters or this final one
which even now wears out the Tyrrhenian sea on the rocks placed opposite
— be smart, drink your wine. Scale back your long hopes
to a short period. While we speak, envious time will have {already} fled
Seize the day and place no trust in tomorrow.

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009

ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΜΕΤΡΑΕΙ (PART 1)




(Αληθινή ιστορία)

Αυτή είναι μια γιορτινή ιστορία. Παραμονή Πρωτοχρονιάς, είχα βγει στους δρόμους με τη φίλη μου τη Μαρία. Κόσμος, γέλια, φωνές, δώρα γλυκά... Μόνο το χιόνι έλειπε, ώστε να μπορείς να πεις ότι ήταν ένα ολοκληρωμένο πρωτοχρονιάτικο τοπίο.
Ανεβήκαμε στο γεμάτο, διπλό αστικό λεωφορείο για να επισκεφτούμε τη νονά της Μαρίας. Προσπαθούσαμε να βρούμε θέσεις, ώσπου φτάσαμε πίσω. Εκεί κειτόταν σε εμβρυ'ι'κή στάση ένας άνδρας.
-Κύριε, είστε καλά; ρώτησα σκύβοντας προς το μέρος του.
-Άφησέ τον παιδί μου. Μην τον πλησιάζεις. μου είπε μια ηλικιωμένη κυρία.
-Μα τι του συνέβη;
-Φαίνεται πώς πήρε πολλά ναρκωτικά. Απάντησε ένας εξίσου ηλικιωμένος κύριος.
-Κι αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να τον βοηθήσουμε;
Δεν μου απάντησαν, μόνο καθόντουσαν αμίλητοι.
Απλώς μην τον πλησιάζεις. ακούστηκε μία άλλη φωνή.
Η αδιαφορία τους με εξόργιζε και με τρομοκρατούσε ταυτόχρονα. Μήπως δεν έπρεπε να κάνω τίποτα; Μήπως όλοι είμαστε έτσι; Καταδικασμένοι να νιώθουμε αδιάφοροι για τον πόνο γύρω μας, ισοβίως;
Όχι! Δεν μπορούσα να κάτσω με σταυρωμένα τα χέρια. Έπρεπε να αντιδράσω! Έπρεπε να τον βοηθήσω!
Έσκυψα και τον ανασήκωσα, ώστε να μην τον χτυπήσει η πόρτα όταν θα άνοιγε. Έπειτα, με τη βοήθεια ενός απ' τους ελάχιστους ευσυνείδητους ανθρώπους τριγύρω, τον κάθισα σε δύο θέσεις. Τέλος, μετά από πολλή προσπάθεια, πήγα μπροστά και ζήτησα από τον οδηγό να καλέσει ένα ασθενοφόρο.