ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΜΕΤΡΑΕΙ (PART 2)

Αφού περιμέναμε για περίπου μισή ώρα, ήρθε το ασθενοφόρο.
-Πώς σε λένε; ρώτησε η υπάλληλος του ΕΚΑΒ.
Καμία απάντηση.
-Πώς σε λένε;
Τίποτα.
-Πώς σε λένε, άνθρωπέ μου; επανέλαβε για τρίτη φορά, χτυπώντας τον ελαφρώς στο πρόσωπο.
-Λευτέρη... αποκρίθηκε ξεψυχισμένα εκείνος.
-Λευτέρη, μπορείς να περπατήσεις;
Κατά τη διάρκεια της "ανάκρισης" παρατήρησα καλύτερα τον άνδρα.
Δεν έδειχνε πολύ μεγάλος. Τριάντα χρονών το πολύ. Παρ' όλα αυτά, ήταν ισχνός κι είχε σακούλες κάτω απ' τα μάτια. Αν δεν υπήρχε αυτή η βασανισμένη έκφραση στο πρόσωπό του και δεν ήταν τόσο καταβεβλημένος από τις κακουχίες της ζωής, θα τον χαρακτήριζα όμορφο. Ποιος ξέρει τι του είχε συμβεί... Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι σκέφτονται οι άλλοι; Τι προβλήματα έχουν, τι σκοπεύουν να κάνουν, τι θα κάνατε εσείς στη θέση τους... Είναι κάτι που κάνω πολύ συχνά, αλλά ποτέ στη ζωή μου τόσο πολύ. Δεν ξέρω πως το αποκαλούνε, ενδιαφέρον ίσως, εγώ πάντως το λέω περιέργεια με μια δόση ανησυχίας. Περιέργεια γιατί θα έδινα τα πάντα για να μάθω τι τον είχε χτυπήσει τόσο σκληρά ώστε να καταστρέψει σε τέτοιο βαθμό τη ζωή του, κι ανησυχία γιατί θα έδινα άλλα τόσα για να τον απαλλάξω απ' αυτό. Αυτό το αίσθημα κράτησε μόνο λίγα δευτερόλεπτα, όμως δε θα το ξεχάσω ποτέ...
Όταν κατέβηκαν, το λεωφορείο ξεκίνησε. Μετά από λίγο φτάσαμε στον προορισμό μας,
-Γιατί δεν έκανες τίποτα; Γιατί δεν τον βοήθησες; ρώτησα τη Μαρία.
-Φοβόμουν.
-Τι φοβόσουν;
-Μήπως ήταν νεκρός.
Δεν απάντησα. Δεν τη χλεύασα, όπως συνηθίζω όταν ακούω κάτι ανόητο. Ίσως γιατί μέσα μου ένοιωθα ότι δεν ήταν και τόσο...
Με την ώρα η γιορτινή ατμόσφαιρά μας συνεπήρε και το γεγονός πέρασε στη λήθη. Έμεινε μόνο η ευχαρίστηση. Αυτή η ευχαρίστηση που νιώθουμε όλοι όταν κάνουμε κάτι σημαντικό, κάτι που μετράει.
Στο λεωφορείο όμως της επιστροφής, η Μαρία φώναξε:
-Κοίτα ποιος είναι εκεί!
-Ο Λευτέρης!
Καθόταν μισολιπόθυμος στη στάση.
Δεν είχα κάνει τίποτα...