Σάββατο 18 Αυγούστου 2018

Περσείδες

Γλυκό το βράδυ απόψε, θυμίζει
κάτι από κάποια περασμένη ζωή.

Μουδιασμένη κοιτώ το στερέωμα.
Τις Περσείδες που περνούν σαν
πυγολαμπίδες από εκείνη τη νυχτιά
που μύριζε άγριο τριαντάφυλλο ή σαν
ψυχές που αγέρωχα διασχίζουν
του ψυχρού ουρανού την αιώνια μεμβράνη.
Αδιάφορες και παγερές
θαρρείς πως έπαψαν πλέον να με συγκινούν.

Γλυκό το βράδυ απόψε, θυμίζει
ερηπωμένη εκκλησία.

Το αναπόφευκτο της μοναξιάς
ξεπροβάλει δειλά, μα όχι φοβισμένα,
από το θρόισμα των φύλλων.
Δεν άλλαξε κάτι,
σίγουρα όχι εγώ,
θα έλεγε κανείς απλώς
το είχα επιμελώς ξεχάσει.

Ξέρω θα αναλωθώ ξανά
σε αλκαλικά ποτά και σε βαριά τσιγάρα,
σε εφήμερους έρωτες που
θέ να σβήσουν όπως
τα μετέωρα που πέφτουν.

Κυνικά θα σπάσω την ψυχή μου
σε καλοσχηματισμένα κομματια
και θα δώσω σε όλους από
ένα.

Γλυκό το βράδυ απόψε, θυμίζει
πλατεία από έρημη πόλη.

Ξημερώνει.
Τα αστέρια έπεσαν κι αυτά
στο νοτισμένο χώμα.

Πότε έπαψαν οι Περσείδες
να με συγκινούν;

Κυριακή 8 Ιουλίου 2018

Σονέτο για φίλους

Ξεχασμένοι, κι αν ο θάνατος με πέπλα τους τραβάει
στα σκοτεινιασμένα βάθη, κι άμα όβολο ζητάει
μνήμες, ευτυχίες, γεύσεις μέσα απ' όσα έχουν ζήσει,
ονειρα καταραμένα όπου έχουνε ζητήσει.

Ξεχασμένοι, κι αν ωσάν μικρό αγρίμι λαβωμένο,
μακριά από τον κόσμο, τους ανθρώπους, τραβηγμένο.
Αίμα, σήψη κι αν ακόμη αναδύει το κορμί τους
στον ερειπωμένο τόπο όπου ζουν την ύπαρξή τους.

Ήχοι, σκέψεις που παράφωγα παλεύουν να ακουστούμε
κάθε σκέψη που ο πόνος και η πίκρα τους γεννάει.
Την ψυχή τους δίχως λόγο ή αιτία στιχουργούνε,

που με δύναμη την Άβυσσο π' ανοίγεται κοιτάει.
Λύτρωση λοιπόν γλυκιά ο θάνατος που τη γυρεύουν
και για τουτο δώ ανθρώποι σαν κι εμένα τους ζηλεύουν.