(Αληθινή ιστορία)
Αυτή είναι μια γιορτινή ιστορία. Παραμονή Πρωτοχρονιάς, είχα βγει στους δρόμους με τη φίλη μου τη Μαρία. Κόσμος, γέλια, φωνές, δώρα γλυκά... Μόνο το χιόνι έλειπε, ώστε να μπορείς να πεις ότι ήταν ένα ολοκληρωμένο πρωτοχρονιάτικο τοπίο.
Ανεβήκαμε στο γεμάτο, διπλό αστικό λεωφορείο για να επισκεφτούμε τη νονά της Μαρίας. Προσπαθούσαμε να βρούμε θέσεις, ώσπου φτάσαμε πίσω. Εκεί κειτόταν σε εμβρυ'ι'κή στάση ένας άνδρας.
-Κύριε, είστε καλά; ρώτησα σκύβοντας προς το μέρος του.
-Άφησέ τον παιδί μου. Μην τον πλησιάζεις. μου είπε μια ηλικιωμένη κυρία.
-Μα τι του συνέβη;
-Φαίνεται πώς πήρε πολλά ναρκωτικά. Απάντησε ένας εξίσου ηλικιωμένος κύριος.
-Κι αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να τον βοηθήσουμε;
Δεν μου απάντησαν, μόνο καθόντουσαν αμίλητοι.
Απλώς μην τον πλησιάζεις. ακούστηκε μία άλλη φωνή.
Η αδιαφορία τους με εξόργιζε και με τρομοκρατούσε ταυτόχρονα. Μήπως δεν έπρεπε να κάνω τίποτα; Μήπως όλοι είμαστε έτσι; Καταδικασμένοι να νιώθουμε αδιάφοροι για τον πόνο γύρω μας, ισοβίως;
Όχι! Δεν μπορούσα να κάτσω με σταυρωμένα τα χέρια. Έπρεπε να αντιδράσω! Έπρεπε να τον βοηθήσω!
Έσκυψα και τον ανασήκωσα, ώστε να μην τον χτυπήσει η πόρτα όταν θα άνοιγε. Έπειτα, με τη βοήθεια ενός απ' τους ελάχιστους ευσυνείδητους ανθρώπους τριγύρω, τον κάθισα σε δύο θέσεις. Τέλος, μετά από πολλή προσπάθεια, πήγα μπροστά και ζήτησα από τον οδηγό να καλέσει ένα ασθενοφόρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε με ανελέητα!