Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

ΠΑΙΔΙΑ ΕΝΟΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΘΕΟΥ



"Δε χρειάζεται ανάλυση για να καταλάβουμε πως από το τόξο και το βέλος φθάσαμε στους τηλεκατευθυνόμενους πυραύλους. Είναι πράγματι εκπληκτικό το πόσο έχει εξελιχθεί η τεχνολογία… Και το πόσο πίσω έχουν μείνει οι προθέσεις!" Πραγματικά μέσα σε λίγες λέξεις ο Quino μας εξήγησε πως λειτουργεί η ανθρώπινη πρόοδος.Αυτό που εμείς σήμερα ονομάζουμε πολιτισμός είναι στην πραγματικότητα μονάχα ένας σωρός από τεχνολογικά επιτεύγματα. Η τεχνολογία έχει φτάσει πολύ μακριά.Κι ο ανθρωπισμός έχει μείνει στάσιμος εδώ κι αιώνες...

Αδυνατούμε να αποτινάξουμε από πάνω μας τα στερεότυπα, τις φοβίες μας. Είναι τόσο απλό το να αποκλείουμε συνανθρώπους μας, να τους λυπόμαστε, να τους φοβόμαστε, ακόμα και να τους μισούμε, αντί να κάνουμε το δυσκολότερο, μα και το πιο αποδοτικό. Να συμβιώνουμε μαζί τους. Αυτή η αντιμετώπιση ισχύει για τους μετανάστες, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, τους ναρκομανείς, τους οροθετικούς. Παρουσιάζεται με εντελώς όμως διαφορετικό τρόπο σε μια άλλη μερίδα πληθυσμού, τους ομοφυλόφιλους. Ο λόγος που ο ρατσισμός που αντιμετωπίζουν τα συγκεκριμένα άτομα είναι τόσο ιδιαίτερος, είναι ότι τα αίτιά του είναι ποικίλα, πιο ποικίλα από κάθε άλλη περίπτωση. Παρουσιάζεται σε κάθε βαθμίδα της κοινωνίας μας, από τον μορφωμένο στον αμόρφωτο, από τον πλούσιο στον φτωχό, από το θρήσκο στον άθεο, από το συντηρητικό στον άνθρωπο που δηλώνει, και συχνά είναι, προοδευτικός.

Οι άνθρωποι που τίθενται κατά των ομοερωτικών λόγω θρησκευτικών απόψεων είναι οι πιο ακίνδυνοι. Κι αυτό επειδή ανήκουν κυρίως στις παλαιότερες γενεές. Συνεχώς η ανθρωπότητα αφήνει πίσω της αν όχι τη θρησκεία,τουλάχιστον τον καθωσπρεπισμό της. Είναι βέβαιο ότι αν και υπάρχουν ακόμη απόψεις ενάντια στην ομοφυλοφιλία που στηρίζονται στη θρησκεία και μάλιστα εξαιρετικά έντονες και διαδεδομένες, δεν έχουν τόση ισχύ όση στο παρελθόν και διαρκώς αποδυναμώνονται με το πέρασμα του χρόνου. Σήμερα, βέβαια η ιδέα ότι ο Θεός εναντιώνεται στην ένωση δύο ατόμων του ιδίου φύλου με τα ιερά δεσμά του γάμου εξακολουθεί να είναι η βασικότερη αιτία που δε λαμβάνει ακόμη χώρα. Και φυσικά ποιος θα μπορούσε να ξεχάσει την πρόσφατη έκρηξη "αγάπης" του Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ, ο οποίος απείλησε με αφορισμό "σε όσους Βουλευτές ψηφίσουν αυτή την επαίσχυντο και επονείδιστο ύβρι" που ονομάζεται συμφωνητικό συμβίωσης των ομοφύλων ζευγαριών. Όμως ευελπιστώ ότι με τον καιρό οι παραπάνω παραλογισμοί θα πάψουν να αποτελούν βραχνά κι η κοινωνία μας θα προχωρήσει δίχως αυτούς.

Ιδιαίτερα παρόμοια με την παραπάνω άποψη, όσο κι αν αυτό προσβάλλει τους φίλους άθεους, είναι και αυτή των φυσιοκρατών. Υποστηρίζουν ότι η ομοφυλοφιλία είναι "αφύσικη", καθώς το ομοφυλικό σεξ δεν μπορεί να οδηγήσει στη σύλληψη, οπότε δε συμβάλλει στην αναπαραγωγή του είδους. Η συγκεκριμένη μερίδα πληθυσμού μάλιστα συχνά αποτελείται από μορφωμένα άτομα, με προοδευτικές απόψεις, οι οποίοι πιστεύουν σε κάποιο απώτερο σχέδιο της φύσης.Δίχως να επιθυμώ να αντιταχθώ σ’αυτήν την φιλοσοφία ακριβώς όπως δεν επιθυμώ και σε εκείνη περί ύπαρξης Θεού, θα επιχειρήσω την εμβάθυνσή της. Το ομοφυλικό σεξ παρατηρείται σε διάφορα είδη ζώων και συνόδευε την ανθρωπότητα από τις απαρχές της ιστορίας της. Ίσως εξυπηρετεί κάποιον σκοπό, ίσως και όχι. Σίγουρα όμως αντιτίθεται στον ορθολογισμό η κρίση μιας συμπεριφοράς που παρατηρείται καθημερινά στη φύση ως "αφύσικη". Σε τελική ανάλυση με ποιον τρόπο μπορούμε εμείς να αποφασίσουμε τι είναι φυσικό και τι όχι; Κι ακόμη, ποια ακριβώς σημασία έχει; Καθημερινά δεν ερχόμαστε σε αντίθεση με τη φύση μας,καταπατώντας τα βαθύτερα ένστικτά μας; Παίρνουμε αποφάσεις σκεπτόμενοι κι όχι οδηγούμενοι από τις ορμές μας, κι ακόμη, δημιουργούμε, διευκολύνουμε τη ζωή μας με διάφορους τρόπους, προάγοντας τις τέχνες και την τεχνολογία. Προσαρμοζόμαστε στο περιβάλλον μας, δίχως αυτό να σημαίνει ότι δεν το σεβόμαστε κι αποφασίζουμε εμείς οι ίδιοι για τους εαυτούς μας, χωρίς να υπολογίζουμε το αντίκτυπο που θα έχει στη φυσική ροή των πραγμάτων, ακριβώς επειδή δεν υπάρχει λόγος. Η φύση (ή κι αν προτιμάτε ο Θεός) έχει αποδείξει εδώ και αμέτρητους αιώνες ότι δρα με μυστήριους τρόπους. Και δεν πιστεύω μερικά λιγότερα παιδιά να τη βλάψουν...

Εξαιρετικά αξιοσημείωτη είναι η αρνητική αντίδραση των περισσότερων ετεροφυλόφιλων αντρών στην παραχώρηση δικαιωμάτων στους ομοερωτικούς. Μοιάζουν να φοβούνται ότι εάν δηλώσουν υπέρ της ομοφυλοφιλίας θα θεωρηθούν και ο ίδιοι ομοφυλόφιλοι. Το πραγματικά εντυπωσιακό είναι όμως ότι αυτή η ομοφοβικότητα δεν παρουσιάζεται σε τέτοιο βαθμό στις γυναίκες. Αυτό προσωπικά το αποδίδω στην κοινωνική κατακραυγή. Μία ομοερωτική γυναίκα, παρ’όλο που βιώνει την απομόνωση, δεν αντιμετωπίζεται ως «τρύπιος» ή «αδερφή». Το πρότυπο που θέλει τους άνδρες ισχυρούς κυνηγούς διαιωνίζεται, ενώ η άποψη περί θηλυκότητας συνεχώς μεταβάλλεται, με τις γυναίκες να γίνονται όλο και πιο δυναμικές.Ανάλογα λοιπόν με το "παράπτωμά" του αντιμετωπίζεται οποιοσδήποτε αντιτίθεται στο προϋπάρχον πρότυπο του φύλου του.

Σημαντικό είναι όμως να ξεφύγουμε από την ομοφοβικότητα που μας διακρίνει, άνδρες και γυναίκες. Η φοβία της κοινωνικής κατακραυγής μπορεί να καταρριφθεί μονάχα εφόσον είμαστε απόλυτα σίγουροι για το ποιόν του χαρακτήρα μας, έχοντας την απαραίτητη αυτοεκτίμηση ώστε να πάψουμε να αποζητούμε την έγκριση των άλλων. Κανείς δε θα θεωρήσει ότι είναι ομοφυλόφιλος κάποιος απλώς επειδή υποστηρίζει την ανθρωπιστική προσέγγιση του ζητηήματος, ή μάλλον, κανείς του οποίου την άποψη αξίζει να λάβουμε υπ’ όψιν.

Δυστυχώς όμως η πιο θλιβερή αντιμετώπιση της ομοφυλοφιλίας είναι η φαινομενικά προοδευτική. Άνθρωποι που θεωρούν ότι το να συναναστρέφονται με τέτοια άτομα τους κάνει να παρουσιάζονται έτη φωτός μπροστά από την εποχή τους. "Είναι φίλος μου κι έχει κάθε δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει"λένε συχνά με βλέμμα λύπησης που φανερώνει ότι οι ίδιοι δε συμμερίζονται τις επιλογές αυτού του "καημένου", αλλά τις σέβονται. Σεβασμός όμως δεν είναι να αποζητάς την παρέα ανθρώπων απομονωμένων απλώς και μόνο για να βελτιώσεις την εικόνα σου στον εαυτό σου και στον περίγυρο σου. Όχι, σεβασμός είναι να γνωρίζεις κάποιον, να ανακαλύπτεις τις πτυχές του χαρακτήρα του, δίχως οι σεξουαλικές του προτιμήσεις, τα τυχόν προβλήματα υγείας του, η εξωτερική του εμφάνιση να σε προδιαθέτουν αρνητικά (ή θετικά). Να είναι απλώς ένας ακόμη άνθρωπος, έξυπνος ή ανόητος, αστείος ή βαρετός, άξιος ή ανάξιος.

Το θέμα του ομοφυλικού γάμου είναι ιδιαίτερα λεπτό όπως και κάθε ζήτημα δικαιωμάτων των μειονοτήτων. Πόσοι από εσάς έχετε παρακολουθήσει την ταινία Milk, τον Son Penn στον πρωταγωνιστικό ρόλο; Ο Harvey Milk ήταν ο πρώτος άνδρας αξιωματούχος των Η.Π.Α. (δημόσιος σύμβουλος στο San Francisco) που είχε δηλώσει επίσημα τις ομοφυλικές του προτιμήσεις. Πάλεψε σκληρά για τα δικαιώματά των συνανθρώπων του και για αυτό δολοφονήθηκε στις 27Νοεμβρίου 1978. Ο αγώνας όμως συνεχίζεται και πλέον η ομοφυλοφιλία δε θεωρείται ασθένεια κι ο γάμος ομοφύλων ζευγαριών είναι νομικά εφικτός στην Ολλανδία, στη Ν. Αφρική, στον Καναδά, στο Βέλγιο, στην Ισπανία και σε πολλές πολιτείες των Η.Π.Α. Φοβάμαι όμως ότι η χώρα μας βρίσκεται ακόμα μια φορά πίσω καθώς, ενώ ο Αστικός Κώδικας δεν κρίνει ρητά απαραίτητο δύο άτομα να είναι διαφορετικού φύλου για να τελέσουν γάμο, ο νόμος ερμηνεύεται αυθαίρετα σχεδόν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Πρακτικά λοιπόν απαγορεύεται η τέλεση πολιτικού γάμου ομοφύλων στην Ελλάδα. Ακόμη πιο οπισθοδρομικά, το 2008, νομοθετήθηκε η συνθήκη συμβίωσης ζευγαριών, αποκλείοντας όμως τα ομόφυλα ζευγάρια.

Πραγματικά, φαντάζει σχεδόν αστείο στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία και τον επιστημονικό τρόπο σκέψης να εξακολουθεί να βρίσκεται σε απομόνωση μια αξιόλογη ομάδα πολιτών. Το να χρησιμοποιηθεί το συμφωνητικό συμβίωσης για ομοερωτικά ζευγάρια αυτομάτως σημαίνει την έστω και μερική αποδοχή τους από την κοινωνία. Όσο τρομαχτικό κι αν φαίνεται κάτι τέτοιο, όσο πιο εύκολο κι αν είναι απλώς να αγνοήσουμε την ύπαρξη αυτών των ανθρώπων, να τους θεωρούμε λάθη, εξαιρέσεις, δεν είναι. Είναι συνάνθρωποί μας, πολίτες με δικαιώματα όπως κι εμείς. Κι η σύναψη συμφωνητικού συμβίωσης, αν όχι πολιτικού γάμου είναι ένα από τα βασικότερα.

Όποιος φοβάται μήπως μια τέτοια κίνηση οδηγήσει στον πολλαπλασιασμό των ομοφυλοφίλων καλό θα ήταν να αναλογιστεί ότι η σεξουαλικότητά μας δεν είναι κάτι που το μαθαίνουμε, παρά ενυπάρχει στο εσωτερικό μας. Για αυτό το λόγο η αντιμετώπισή τους ως ψυχασθενείς που αρμόζουν θεραπείας φαντάζει τουλάχιστον αστεία, εάν όχι τραγική. Ιδιαίτερα το επιχείρημα πως τα σημερινά θηλυπρεπή πρότυπα οδηγούν σε αύξηση του αριθμού των ομοφυλοφίλων είναι σαθρό. Η φιλελεύθερη εποχή μας οδηγεί σε αύξηση του αριθμού των ανοιχτά ομοφυλοφίλων Ίσως σε μια κλειστή, ομοφοβική κοινωνία κάποιος άνθρωπος να μην έχει αντιληφθεί τι ειλικρινά νοιώθει ή να κρύβεται από φόβο,δημιουργώντας οικογένειες. Το μοναδικό όμως που επιτυγχάνεται μακιγιάροντας την αλήθεια είναι η δυστυχία. Η δυστυχία αυτού ή αυτής που κρύβεται, του ή της συντρόφου, των παιδιών που μεγαλώνουν σ’ ένα περιβάλλον πίεσης και ψεύδους.Άγχος, νευρώσεις, ψυχολογικά σύνδρομα, διαζύγια, αυτοκτονίες... Πιθανόν λοιπόν με την αποδοχή τους ως "φυσιολογικούς" (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) να μην "παρασέρνονται τα παιδιά στην ομοφυλοφιλία", πάρα να αποδέχονται την πραγματικότητα, αποβάλλοντας τους φόβους, τα κόμπλεξ και κάνοντας δεκτή την ενδότερή τους φύση.

Το 2011 ο υπουργό κ. Χάρης Καστανίδης είχε προτείνει ένα νομοσχέδιο το οποίο θάφτηκε φυσικά υπό το βάρος των εξελήξεων. Μέσω αυτού θα επιτρεπόταν η έκδοση συμφωνητικού συμβίωσης για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Και να που πριν από λίγες εβδομάδες επαναφέρθηκε στο προσκήνιο με την εισαγωγή του στο τόσο πολυσυζητημένο "αντιρατσιστικό νομοσχέδιο". Όμως, όπως προανέφερα, η έγκαιρη παρέμβαση του αξιότιμου Μητροπολίτη Σεραφείμ απέτρεψε την ψήφιση του βδελύγματος αυτού, το οποίο "θέτει πλέον κατά τρόπο φρικιαστικό στη χώρα μας την θεσμοθέτηση της ανατροπής της ανθρώπινης οντολογίας και φυσιολογίας και την κατοχύρωση της ψυχοπαθολογικής εκτροπής της ομοφυλοφιλίας".Με περισσή ευκολία λοιπόν οι βουλευτές της Ν.Δ. απεφάνθησαν ότι "δεν είναι τώρα η κατάλληλη ώρα να μιλήσουμε για τους γκέι", αγνοώντας την καταδίκη της χώρας μας από το "Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου" για παραβιάσεις του άρθρου 8 (δικαίωμα στον σεβασμό της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής) και του άρθρου 14 (απαγόρευση διακρίσεων) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Στις 7 Νοεμβρίου 2013 ελήφθη η απόφαση, με την οποία κρίθηκε ότι η χώρα μας παραβιάζει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αλλά βέβαια "δεν είναι τώρα η κατάλληλη ώρα να μιλήσουμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα"...

Παρ' όλο που υπομονετικά παρακολουθώ τον θρησκευτικό φανατισμό να σβήνει, σαν το κερί που σιγά-σιγά τελειώνει, η αντιμετώπιση του ζητήματος αυτού από την Κυβέρνηση είναι μια ανάγκη επιτακτική και αναγκαία. Όχι μόνο απειλείται μια σημαντική κοινωνική ομάδα με διαιώνιση της αδιαφορίας της πολιτείας προς τα ζητήματά τους,τουλάχιστον για λίγα χρόνια ακόμη, αλλά ταλαντεύονται τα ίδια τα θεμέλια της δημοκρατίας μας. Ελπίζω λοιπόν το άρθρο αυτό να αποτελέσει έκκληση προς τη Βουλή για ανάληψη δράσης. Όσο ακόμη η ατμόσφαιρα βρίσκεται σε φόρτιση θα ήταν ζωτική η επαναφορά στο προσκήνιο του συμφωνητικού συμβίωσης, το οποίο έχει τη δυνατότητα να αποτελέσει απάντηση στην προσπάθεια επιβολής στη νομοθετική δράση, όχι της επισήμου Εκκλησίας, της οποίας την άποψη δε γνωρίζουμε ακόμη,αλλά ενός μεμονωμένου, αναρμόδιου μέλους της. Ένα μέλλος το οποίο απείλησε ανοιχτά το Βουλευτικό Σώμα για αφορισμό, θυμίζοντας μεσαιωνικές εποχές και θεοκρατικούς καιρούς. Είναι καιρός το κράτος να δράσει με γνώση του ρόλου και των υποχρεώσεών του, όχι ως ανδρείκελο των εκάστοτε πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων,αλλά με γνώμονα τις πραγματικές ανάγκες του λαού του.

Και, κυρίως, είναι καιρός εμείς, οι πολίτες αυτής της χώρας, να σταθούμε στο ύψος του παρελθόντος μας, δίχως απλώς να κρυβόμαστε πίσω από το φως του. Δεν αρμόζει στην Ελλάδα που ύμνησε ο Ελύτης, στη Ρωμιοσύνη που αγάπησε ο Ρίτσος, στην πατρίδα της Ελευθερίας του Σολωμού να επικρατεί σκοταδισμός και μισαλλοδοξία. Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο Μέγας είναι γεμάτος ζωή, γεμάτος ποικιλία, χρώματα, μουσικές. Και για να αφεθούμε ελεύθεροι να απολαύσουμε το ξένο, το αλλότριο πρέπει πρώτα να αποδεχθούμε την ύπαρξή του, να το αγκαλιάσουμε ως ίσο και να διδαχθούμε από αυτό.



Κάποιος για να είναι καλλιτέχνης πρέπει να είναι ή αριστερός ή ομοφυλόφιλος… ε λοιπόν εγώ αριστερός δεν είμαι.’



Μάνος Χατζηδάκις



Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

369

 
Πότε θα πάψω επιτέλους να μετράω;
Παρωχυμένα γράμματα και σκέψεις.
αποπροσανατολισμοί.
Περνούν οι μέρες,
περνούν οι ώρες, τα λεπτά.
Αργά κυλάει το αίμα, θυμίζοντάς μας
με κάθε ρυθμικό του χτύπο
μέρες κάποιας αλλότριας ζωής.

Κι εγώ ακόμη μετράω.
Ένας κίτρινος πόνος μου τρυπάει το νου,
μου εξιτάρει τη θύμηση.
Λωτό, λίγο λωτό παρακαλάω
ή έστω την άκαρπη
παρηγοριά του κρασιού.

Αλήθεια θυμάσαι;
Θυμάσαι τη σελήνη που
με την παγερή ομορφιά της
περιγελούσε τον ήλιο;
Θυμάσαι τη μακρινή αυγή
μιας τρικυμιασμένης θάλασσας;
Θυμάσαι την μπλαβιά δύση
μιας τρικυμιασμένης ψυχής;

Μα πότε επιτέλους θα πάψω να μετράω;

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ


H καμπάνα σήμανε ξανά εσπερινό.
έπεσε ο θεός να κοιμηθεί.
Κομμένο το φιλί στα δύο,
στάζει μικρές στάλες ουρανό.
Έρημα πια τα παγκάκια, έρημες οι πλατίες,
έρημα τα κιτρινισμένα φύλλα
της “ανθρωπίνου νοήσεως”.

Κι ο Τρελός ήρθε, έκατσε οκλαδόν
να μας διηγηθεί ιστορίες
από κάποιαν αλλότρια εποχή.
Για θεούς και δαίμονες και δράκους
και τον νεαρό γιο του Ατρίδη Βασιλιά,
τον φονιά της μητέρας του,
που λέει, δε γλίτωσε πραγματικά
από τις φριχτές Ερυνίες.
Παρά έχυσε ο ίδιος τη ζωή του
αργά-αργά στο μαρμάρινο πάτωμα.

Το Βιβλίο του Πόνου γραμμένο
με μελάνι από τα δικά του χέρια.

Αυτά τα χέρια που τόσο αγαπώ...

Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

MEA CULPA





Στη Χιλή βασιλεύει η δικτατορία.
Σήμερα ετράφην κανονικώς,
παρηκολούθησα τηλεόρασην
και εκοιμήθην ησύχως
τρίωρον ύπνον
(τις υπόλοιπες ώρες
πάλευα με τα μεγάλα,
λευκά σεντόνια).

Και στη Χιλή βασιλεύει η δικτατορία.
Εχθές διερωτήθη
τι εστί “ζωή”,
“έρως”, “υψηλά ιδανικά”.
Έπειτα εύρηκα εις το λεξικόν
ακριβείς ορισμούς.
Ακόμη εδιδάχθην
τη συμβολή των
ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων.

Στη Χιλή βασιλεύει η δικτατορία.
Προχθές δολοφονήθηκε ο Αλιέντε.

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

ΠΟΙΗΤΙΚΗΝ





Μα τι είναι η Ποίηση
αν όχι μια καταγραφή;
Ένα προσωπικό ημερολόγιο
από ζωές που ζήσαμε ή
που δε θα ζήσουμε ποτέ.

Θαρρεί κανείς για να δημιουργήσεις,
πρέπει νά ‘χεις παλέψει με τέρατα,
να αγωνίζεσαι για κάθε στιγμή
της πεπερασμένης ύπαρξής σου.
Ίσως…
Όμως για την ώρα τα τέρατα
Κρύβονται μέσα μου…

(Και τώρα κρατάτε το σπλάχνο μου στα χέρια σας
κι αναρωτιέστε “μα είναι τούτο Ποίηση;”)