ΚΑΙ Ο ΠΥΡΕΤΟΣ ΝΑ ΚΑΙΕΙ…

Και ο πυρετός να καίει…
Και να βλέπω εμπρός μου,
Τόπους μυστηριακούς.
Ό, τι χωράει ο νους,
Νά ‘ναι φίλος κι εχθρός μου.

Και ο πυρετός να καίει…
Και μελαψές γυναίκες,
Λάγνα ν’ αγκομαχάνε.
Τριγύρω να κοιτάνε,
Ανήθικα οι ψεύτες.

Και ο πυρετός να καίει…
Και Φράγκοι Σταυροφόροι,
Να πολεμούν αγγέλους,
Δαιμόνους ξεχασμένους,
Για τα’ ανίερα Όρη.

Και ο πυρετός να καίει…
Κι άνδρες μελλοθάνατοι,
Φυματικοί στους δρόμους,
Να κουβαλούν στους ώμους,
Μια σκιά αθάνατη.

Και ο πυρετός να καίει…
Και πεινασμέν’ η Πλάση,
Στωικά να καρτερεί,
Μία νύχτα θλιβερή
Που’ θέ να μας δικάσει.

*****

Μου είπανε στην άλλη την πλευρά,
Πως άγρια παραμιλούσα,
Καθώς κοντά τους με καλούσαν,
Πλάσματα με σπασμένα τα φτερά.

ΖΩΗ

Λευκά κουρέλια από μετάξι,
Φοράς σαν περιμένεις να χαράξει.
Τα μάτια σου αρραβωνιάζονται το φως,
Ο ήλιος μοιάζει δίπλα σου φτωχός.

Το πρόσωπό μου έντονα κοιτάς,
Αγνά και λάγνα μου χαμογελάς.
Από άγιο μάρμαρο το κορμί σου,
Εικόνισμα η ιερή μορφή σου.

Θεά Εσύ! Κι εγώ αμαρτωλός.
Άνθρωπος άπιστος και ποταπός.
Η ασχήμια μου είναι τόσο φανερή.
Η αγάπη μου για Σένανε, κρυφή.

Ποιο πλάσμα να μη Σε αγαπήσει;
Σε Σέ στηρίζεται όλη η φύση.
Στον κόσμο, Εσύ μονάχα βασιλεύεις.
Την πλάση Σου, όλη διαφεντεύεις.

Παντού Εσύ! Μα εγώ μονάχος.
Μονάχος, Σου φωνάζω με πάθος:
-Σε παρακαλώ, στο σκοτάδι μη μ’ αφήνεις!
Εσύ τη δίψα της ψυχής μου σβήνεις.

Εσένα ποθώ, Εσέ ζητάω,
Εσέ με λυγμούς παρακαλάω.
Να μη μου λες ψυχρά, -πόσο λυπάμαι!-
Γιατί δίχως Εσένανε, φοβάμαι!-