ΖΩΗ

Λευκά κουρέλια από μετάξι,
Φοράς σαν περιμένεις να χαράξει.
Τα μάτια σου αρραβωνιάζονται το φως,
Ο ήλιος μοιάζει δίπλα σου φτωχός.

Το πρόσωπό μου έντονα κοιτάς,
Αγνά και λάγνα μου χαμογελάς.
Από άγιο μάρμαρο το κορμί σου,
Εικόνισμα η ιερή μορφή σου.

Θεά Εσύ! Κι εγώ αμαρτωλός.
Άνθρωπος άπιστος και ποταπός.
Η ασχήμια μου είναι τόσο φανερή.
Η αγάπη μου για Σένανε, κρυφή.

Ποιο πλάσμα να μη Σε αγαπήσει;
Σε Σέ στηρίζεται όλη η φύση.
Στον κόσμο, Εσύ μονάχα βασιλεύεις.
Την πλάση Σου, όλη διαφεντεύεις.

Παντού Εσύ! Μα εγώ μονάχος.
Μονάχος, Σου φωνάζω με πάθος:
-Σε παρακαλώ, στο σκοτάδι μη μ’ αφήνεις!
Εσύ τη δίψα της ψυχής μου σβήνεις.

Εσένα ποθώ, Εσέ ζητάω,
Εσέ με λυγμούς παρακαλάω.
Να μη μου λες ψυχρά, -πόσο λυπάμαι!-
Γιατί δίχως Εσένανε, φοβάμαι!-