Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

369

 
Πότε θα πάψω επιτέλους να μετράω;
Παρωχυμένα γράμματα και σκέψεις.
αποπροσανατολισμοί.
Περνούν οι μέρες,
περνούν οι ώρες, τα λεπτά.
Αργά κυλάει το αίμα, θυμίζοντάς μας
με κάθε ρυθμικό του χτύπο
μέρες κάποιας αλλότριας ζωής.

Κι εγώ ακόμη μετράω.
Ένας κίτρινος πόνος μου τρυπάει το νου,
μου εξιτάρει τη θύμηση.
Λωτό, λίγο λωτό παρακαλάω
ή έστω την άκαρπη
παρηγοριά του κρασιού.

Αλήθεια θυμάσαι;
Θυμάσαι τη σελήνη που
με την παγερή ομορφιά της
περιγελούσε τον ήλιο;
Θυμάσαι τη μακρινή αυγή
μιας τρικυμιασμένης θάλασσας;
Θυμάσαι την μπλαβιά δύση
μιας τρικυμιασμένης ψυχής;

Μα πότε επιτέλους θα πάψω να μετράω;