Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΜΕΛΙ...


Στο παραθύρι μου πλησίασε ένα αηδόνι,
από μια κάποια μακρινή και ξεχασμένη, πολιτεία.
θαρρώ 'ναι της Ιβηρικής, μα ίσως κι απ' τη Σιβηρία.

Τραγούδησε το γκρίζο φως που άπλετο απλώνει
η όμορφη Αμερικάνα απ' τη γηραιά Γαλλία.
Για τις δημοκρατίες μίλησε κι ακόμη
για δικαιώματα κι αλήθειες κι αριστεία.

"Ο κόσμος ένα υφαντό κι οι άνθρωποι υφάντρες.
Και πλέκουν όλο και ξεπλέκουνε. φωλιές νερού κι αγρίμια,
ζωές μετρούν με των κομπολογιών τις χάντρες,
μαζί με τον καπνό που διώχνουν τα καμίνια.

Και αν ζητάς την αρετή, κι αν ίσως θες την τόλμη,
γκροτέσκος θάνατος κατήντησες, βαθιά δικτατορία.
Χρυσάφι τώρα θες, πετρέλαιο κι ακόμη
των ποιητών δοξαστική τη σοφιστεία."

Στο παραθύρι μου πλησίασε ένα αηδόνι,
αναρωτιέμαι ήρθε άραγε από την Ουκρανία,
το Κόσοβο, την Αίγυπτο ή την Ανδαλουσία;

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

ΥΜΝΟΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΝΘΟΣ



Το ωραιότερο Τριαντάφυλλο.
Κόκκινο, σαν το αίμα που
χύθηκε στάλα-στάλα στο νοτισμένο χώμα.
Ανοιχτό –όχι πολύ-
ένα μπουμπούκι του μέλλοντος.

Το ωραιότερο Τριαντάφυλλο.
Για τα μεθυστικά του πέταλα
πολέμησαν Έλληνες και Τρώες.
Υποσχέσεις ανάμεσα στα τσακίσματά του
για αγάπη και αλήθεια και φως.

Το ωραιότερο Τριαντάφυλλο.
Στην αιώνια αναζήτησή του
στηρίξαμε τις πενιχρές ζωές μας.
Καλόν καγαθόν ζητά και
αρετή και τόλμη θέλει.

Το ωραιότερο Τριαντάφυλλο.
Δε γεμίζει τον αέρα
με τη δροσερή του ευωδιά.

Το ωραιότερο Τριαντάφυλλο.

Φτιαγμένο από πλαστικό.

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Ε.Α.

Τα αστέρια έχουν σταματήσει να πετούν.
Πάνε αιώνες τώρα που έπεσαν αθόρυβα στη γη.
Σέρνονται μικρά, ζαρωμένα, θλιβερά,
σαν παιδιά που γεράσαν πριν της ώρας τους,
κι αναπολούν φλόγες του παρελθόντος.


Κοίτα τη λεμονιά στον κήπο μας.
Χρόνια πολλά με αίμα και με δάκρια την ποτίζω.
Ονειρεύεται να φτάσει κάποτε τα αστέρια.


Μα τα αστέρια έχουν πάψει πλέον να πετούν.

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

΄Ελέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς

Ένα μεγάλο, αδειανό κρεβάτι
κι ένα ρολόι.
Ολόκληρη η ζωή σου
σε τέσσερεις ασβεστωμένους τοίχους.

Το ρολόι χτυπά μια μελωδία
κλεμμένη από κάποιον γκροτέσκο εφιάλτη.
Θυμάσαι τα βιβλία για τα χαμένα αστέρια;
Τα ερωτικά σονέτα της νοσταλγίας,
τα βελούδινα σεντόνια, τις γλυκόξινες γεύσεις;
Τώρα αυτά έφυγαν, παρήλθαν.
Δυο-τρεις λέξεις, ένα καπρίτσιο,
μιαν ευχή.
Τα φιλιά που μοίραζες σαν
κομμάτια της ψυχής σου.
Τώρα αυτή έφυγε, παρήλθε.

Θρηνείς τον Dorian;
Πνίγηκε προχθές.
Τον Faust;
Κρεμάστηκε εχθές.
Μα φοβάμαι πως εσύ αργείς ακόμη…


Μην κλαις, ο Κύριος
σού ‘χει φυλάξει περίοπτη θέση
στο περίλαμπρο πλευρό Του.

Κάποιος πρέπει να ξεσκονίζει τις μπότες Του.

Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

OTAN...

Όταν συλλογιστώ τη σταθερή αξία του θανάτου
τι  αστεία που φαντάζει η ζωή!
Τα χρώματα μοιάζουν με μπογιές των κλόουν
οι λέξεις με μικρά, μικρά αγκαθάκια.
παλεύουν να προστατέψουν το Τριαντάφυλλό τους
(δίχως επιτυχία φυσικά).
Τα ταξίδια θυμίζουν παραισθήσεις ναρκωτικών
ή απλώς τη σειρήνα μεθυσμένου πλοίου.
Οι θόρυβοι κύματα πόνου
που σου τρυπούν το στήθος
(θαρρείς να ψάχνουν καταφύγιο να φωλιάσουν).

Κι οι άνθρωποι;
Γκροτέσκες μαριονέτες
-εν δυο, εν δυο,
Χαμογελάστε, κλάψτε, καλημέρα σας-

(Κι όμως, ο πραγματικός κόσμος είναι ο μόνος αληθινός.
Μήπως φταίω μόνον εγώ κι οι περιπλανήσεις μου;)