OTAN...

Όταν συλλογιστώ τη σταθερή αξία του θανάτου

τι  αστεία που φαντάζει η ζωή!

Τα χρώματα μοιάζουν με μπογιές των κλόουν

οι λέξεις με μικρά, μικρά αγκαθάκια^.

παλεύουν να προστατέψουν το Τριαντάφυλλό τους

(δίχως επιτυχία φυσικά).

Τα ταξίδια θυμίζουν παραισθήσεις ναρκωτικών

ή απλώς τη σειρήνα μεθυσμένου πλοίου.

Οι θόρυβοι κύματα πόνου

που σου τρυπούν το στήθος

(θαρρείς να ψάχνουν καταφύγιο να φωλιάσουν).

Κι οι άνθρωποι;

Γκροτέσκες μαριονέτες

-εν δυο, εν δυο,

Χαμογελάστε, κλάψτε, καλημέρα σας-

(Κι όμως, ο πραγματικός κόσμος είναι ο μόνος αληθινός.

Μήπως φταίω μόνον εγώ κι οι περιπλανήσεις μου;)