΄Ελέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς

Ένα μεγάλο, αδειανό κρεβάτι

κι ένα ρολόι.

Ολόκληρη η ζωή σου

σε τέσσερεις ασβεστωμένους τοίχους.

Το ρολόι χτυπά μια μελωδία

κλεμμένη από κάποιον γκροτέσκο εφιάλτη.

Θυμάσαι τα βιβλία για τα χαμένα αστέρια;

Τα ερωτικά σονέτα της νοσταλγίας,

τα βελούδινα σεντόνια, τις γλυκόξινες γεύσεις;

Τώρα αυτά έφυγαν, παρήλθαν.

Δυο-τρεις λέξεις, ένα καπρίτσιο,

μιαν ευχή.

Τα φιλιά που μοίραζες σαν

κομμάτια της ψυχής σου.

Τώρα αυτή έφυγε, παρήλθε.

Θρηνείς τον Dorian;

Πνίγηκε προχθές.

Τον Faust;

Κρεμάστηκε εχθές.

Μα φοβάμαι πως εσύ αργείς ακόμη…

Μην κλαις, ο Κύριος

σού ‘χει φυλάξει περίοπτη θέση

στο περίλαμπρο πλευρό Του.

Κάποιος πρέπει να ξεσκονίζει τις μπότες Του.