Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Ε.Α.

Τα αστέρια έχουν σταματήσει να πετούν.
Πάνε αιώνες τώρα που έπεσαν αθόρυβα στη γη.
Σέρνονται μικρά, ζαρωμένα, θλιβερά,
σαν παιδιά που γεράσαν πριν της ώρας τους,
κι αναπολούν φλόγες του παρελθόντος.


Κοίτα τη λεμονιά στον κήπο μας.
Χρόνια πολλά με αίμα και με δάκρια την ποτίζω.
Ονειρεύεται να φτάσει κάποτε τα αστέρια.


Μα τα αστέρια έχουν πάψει πλέον να πετούν.

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

΄Ελέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς

Ένα μεγάλο, αδειανό κρεβάτι
κι ένα ρολόι.
Ολόκληρη η ζωή σου
σε τέσσερεις ασβεστωμένους τοίχους.

Το ρολόι χτυπά μια μελωδία
κλεμμένη από κάποιον γκροτέσκο εφιάλτη.
Θυμάσαι τα βιβλία για τα χαμένα αστέρια;
Τα ερωτικά σονέτα της νοσταλγίας,
τα βελούδινα σεντόνια, τις γλυκόξινες γεύσεις;
Τώρα αυτά έφυγαν, παρήλθαν.
Δυο-τρεις λέξεις, ένα καπρίτσιο,
μιαν ευχή.
Τα φιλιά που μοίραζες σαν
κομμάτια της ψυχής σου.
Τώρα αυτή έφυγε, παρήλθε.

Θρηνείς τον Dorian;
Πνίγηκε προχθές.
Τον Faust;
Κρεμάστηκε εχθές.
Μα φοβάμαι πως εσύ αργείς ακόμη…


Μην κλαις, ο Κύριος
σού ‘χει φυλάξει περίοπτη θέση
στο περίλαμπρο πλευρό Του.

Κάποιος πρέπει να ξεσκονίζει τις μπότες Του.

Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

OTAN...

Όταν συλλογιστώ τη σταθερή αξία του θανάτου
τι  αστεία που φαντάζει η ζωή!
Τα χρώματα μοιάζουν με μπογιές των κλόουν
οι λέξεις με μικρά, μικρά αγκαθάκια.
παλεύουν να προστατέψουν το Τριαντάφυλλό τους
(δίχως επιτυχία φυσικά).
Τα ταξίδια θυμίζουν παραισθήσεις ναρκωτικών
ή απλώς τη σειρήνα μεθυσμένου πλοίου.
Οι θόρυβοι κύματα πόνου
που σου τρυπούν το στήθος
(θαρρείς να ψάχνουν καταφύγιο να φωλιάσουν).

Κι οι άνθρωποι;
Γκροτέσκες μαριονέτες
-εν δυο, εν δυο,
Χαμογελάστε, κλάψτε, καλημέρα σας-

(Κι όμως, ο πραγματικός κόσμος είναι ο μόνος αληθινός.
Μήπως φταίω μόνον εγώ κι οι περιπλανήσεις μου;)