Κυριακή 8 Ιουλίου 2018

Σονέτο για φίλους

Ξεχασμένοι, κι αν ο θάνατος με πέπλα τους τραβάει
στα σκοτεινιασμένα βάθη, κι άμα όβολο ζητάει
μνήμες, ευτυχίες, γεύσεις μέσα απ' όσα έχουν ζήσει,
ονειρα καταραμένα όπου έχουνε ζητήσει.

Ξεχασμένοι, κι αν ωσάν μικρό αγρίμι λαβωμένο,
μακριά από τον κόσμο, τους ανθρώπους, τραβηγμένο.
Αίμα, σήψη κι αν ακόμη αναδύει το κορμί τους
στον ερειπωμένο τόπο όπου ζουν την ύπαρξή τους.

Ήχοι, σκέψεις που παράφωγα παλεύουν να ακουστούμε
κάθε σκέψη που ο πόνος και η πίκρα τους γεννάει.
Την ψυχή τους δίχως λόγο ή αιτία στιχουργούνε,

που με δύναμη την Άβυσσο π' ανοίγεται κοιτάει.
Λύτρωση λοιπόν γλυκιά ο θάνατος που τη γυρεύουν
και για τουτο δώ ανθρώποι σαν κι εμένα τους ζηλεύουν.