ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΜΕΛΙ...

Στο παραθύρι μου πλησίασε ένα αηδόνι,
από μια κάποια μακρινή και ξεχασμένη, πολιτεία.
θαρρώ 'ναι της Ιβηρικής, μα ίσως κι απ' τη Σιβηρία.

Τραγούδησε το γκρίζο φως που άπλετο απλώνει
η όμορφη Αμερικάνα απ' τη γηραιά Γαλλία.
Για τις δημοκρατίες μίλησε κι ακόμη
για δικαιώματα κι αλήθειες κι αριστεία.

"Ο κόσμος ένα υφαντό κι οι άνθρωποι υφάντρες.
Και πλέκουν όλο και ξεπλέκουνε. φωλιές νερού κι αγρίμια,
ζωές μετρούν με των κομπολογιών τις χάντρες,
μαζί με τον καπνό που διώχνουν τα καμίνια.

Και αν ζητάς την αρετή, κι αν ίσως θες την τόλμη,
γκροτέσκος θάνατος κατήντησες, βαθιά δικτατορία.
Χρυσάφι τώρα θες, πετρέλαιο κι ακόμη
των ποιητών δοξαστική τη σοφιστεία."

Στο παραθύρι μου πλησίασε ένα αηδόνι,
αναρωτιέμαι ήρθε άραγε από την Ουκρανία,
το Κόσοβο, την Αίγυπτο ή την Ανδαλουσία;