ΣΒΗΣΜΕΝΕΣ ΑΞΙΕΣ

Μικρά ποιηματάκια,
με εφηβικά στιχάκια,
για αγάπη και σχολειό,
και των ανθρώπων το μυαλό.

Ονόματα, ομάδες,
σύμβολα, εικόνες, μπάντες,
όλ’ ανακατεμένα,
στα θρανία μας γραμμένα.

Αστείες οι ζωγραφιές,
οργίζουν τους καθηγητές,
γιατί τους κάνουν χρόνια,
τα κεφάλια σαν μπαλόνια.

Ιδέες κι αντιλήψεις,
της χαράς μας και της θλίψης,
κουρασμένα τα παιδιά,
ψάχνουν να βρουν τη διαφορά.

Αδειάζουνε το νέφτι,
το παιδί βγάζουνε φταίχτη,
σβήνουν μολύβια, στυλό,
και της αλήθειας τον παλμό.