Είμαι, αν όχι άθεη, τουλάχιστον άθρησκη. Δεν πιστεύω στον Γιαχβέ, Χριστό, Αλάχ, Βούδα ή όπως αλλιώς γουστάρουν να τον ονομάσουν. Ίσως υπάρχει κάποιο ανώτερο ον, κάτι το οποίο μας δημιούργησε βρε αδελφέ (πράγμα για το οποίο πραγματικά αμφιβάλλω), αλλά 99/100 (πάντα 1/100 περιθώριο λάθους σε τέτοιου είδους θεωρίες) δεν είναι κάποιος από αυτούς που λατρεύονται απ' τους ανθρώπους.
"Θεός" είναι η ανθρώπινη παρηγοριά, φόβος, απορία. Ο άνθρωπος, τόσο μικρόμυαλος και κουτός, θεοποιεί κάτι που δεν μπορεί να εξηγήσει, ιδίως όταν αυτό το "κάτι" το φοβάται (παλιά: κεραυνός, τρικυμία κτλ, τώρα: θαύματα, τύχη, ατυχία κά). Επίσης, θέλει να παρηγορήται μια ένοια "δικαιωσύνης", απ' την οποία κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει. Έτσι, τα κορόιδα παρηγοριούνται με τη σκέψη ότι "μετα θάνατον" θα επιβραβευθούν με την "αιώνια ευτυχία" στον "παράδεισο", "ιλίσια πεδία", "νιρβάνα", κοκ, ενώ οι "κακοί" θα πέσουν στην "αιώνια τιμωριά", στην "κόλαση", "τάρταρα" κτλ.
Αυτό που μας δίδαξε ο Ιησούς, είναι ωραίο. Μας είπε να μην κάνουμε στους άλλους πράγματα που δε θα θέλαμε να κάνουν σ' εμάς, να βοηθάμε, νασυγχωρούμε και να είμαστε ανιδιοτελείς. Βέβαια, η πολλή ανιδιοτέλεια δεν είναι φυσική στον άνθρωπο. Αν ήταν, το είδος μας θα είχε εξαφανιστεί προ πολλού. "Αγαπάτε αλλήλους", φίλους κι εχθρούς. Δε γίνεται να μας πατάει όμως ο άλλος και 'μεις να μην αντιδράμε. Anyway, ουσιαστικά μας δίδαξε τη "συνείδηση" και τις "ηθικές αρχές", (πράγματα τα οποία κάποιοι έχουν έμφυτα και δε χρειάζοναι καμία θρησκεία να τους τα πει και για αυτό υπάρχουν άθεοι που είναι καλοί άνθρωποι), άσχετο αν μετά οι εκμεταλευτές άνθρωποι την άλλαξαν προς το συμφέρον τους φυσικά.
Η ανθρωπότητα χρειάζεται έναν ανώτερο "διαιτητη", απ' τον οποίο τίποτα δεν ξεφεύγει. Ο Ιησούς μας δίδαξε κάτι ωραίο, όπως είπα, τις ηθικές αρχές. Έτσι κι Βούδας, κι ο Μωάμεθ κοκ. Ήταν έξυπνοι άνθρωποι, οι οποίοι κατάλαβαν πως έπρεπε να διδάξουν στους ανθρώπους να μην τρώγονται μεταξύ τους, και ότι αν τους έλεγαν "εγώ ο άνθρωπος σας λέω τι πρέπει να κάνετε", δεν θα τους άκουγε κανένας. Έτσι ισχυρίστηκαν ότι είναι Θεοι.
Δεν είμαστε έτοιμοι για τον αθε'ι'σμο. Ακόμα κι εγώ που μιλάω, εύχομαι να κάνω λάθος. Είναι ωραία να πιστεύεις ότι δεν τελειώνουν όλα με τον θάνατο, όσο φυσικός κι αν είναι. Κατά πάσα πιθανότητα, ο φόβος της κόλασης κι η ελπίδα του παραδείσου είναι το μοναδικό που μας κρατάει απ' το να αλληλοσκοτωθούμε.
Θεωρώ λοιπόν γεναίο τον άνθρωπο που απελευθερώνεται απ' τα δεσμά της θρησκείας, για τρεις λόγους. Πρώτον, γιατί προφανώς πρέπει να ξεχάσουν την παρηγοριά (αλλά και τον φόβο) που τους προσφέρει, δεύτερον γιατί πρέπει να δεχτεί ότι ο άνθρωπος είναι ένα ον που δημιουργήθηκε τυχαία, και οδηγούμαστε στον τρίτο, ότι δηλαδή αν ισχύουν όλα αυτά, εμένα τι με εμποδίζει απ' το να βλάψω τους γύρω μου για να ανέλθω, να "πατήσω επί πτωμάτον";
Αυτά για την ώρα...
ΥΓ Στο side του Doppelganger (http://doppelsden.blogspot.com/) έχουμε συζητήσει για αυτό το θέμα και κάποια είναι αποσπάσματα αυτών που έγραψα εκεί, γιατί βαριόμουν να τα ξαναγράφω.
"και οδηγουμαστε στο τριτο, οτι δηλαδη αν ισχυουν ολα αυτα, εμενα τι με εμποδιζει απ'το να βλαψω τους γυρω μου για να ανελθω, να "πατησω επι πτωματων";
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτο ειναι πολυ ενδιαφερον. Απο τη μια αποψη δεν εχουμε καποια θεια επιταγη και απειλη, απο την αλλη, μηπως εχουμε κατι εμφυτο που θα μας απετρεπε; Μηπως, δηλαδη, νοιωσουμε καποια δυσφορια αν βλαψουμε καποιον ανθρωπο (με τον εναν ή τον αλλο τροπο), επειδη ετσι ειμαστε "προγραμματισμενο"ι;
Τα ζωα οργανωνονται σε ομαδες κι αυτα και νοιζονται για το καλο ολης της ομαδας (ας μην αναλυσουμε πως προερχεται αυτη η συμπεριφορα, αν και μπορουμε σε αλλο post). Επισης εχουμε πραξεις αυτοθυσιας και στο ζωικο βασιλειο σε περιπτωσεις στενων συγγενων (οχι μονο γονεις προς παιδια, μπορει να ειναι και "θειοι/ες").
Μηπως, λοιπον, εχουμε εξελιχθει ετσι που τα αρνητικα συναισθηματα που αισθανομαστε οταν καποιος παθαινει κακο αναδυονται, χωρις να ειναι αναγκη να φοβομαστε καποια τιμωρια;
Επισης, υπαρχει ενα φαινομενο στην ψυχολογια, που λεει πως οταν βλεπουμε ενα ασχημο περιστατικο να συμβαινει σε καποιο αλλο προσωπο (ακομα και ζωο, εντομο κτλ!), υποσυνειδητα βαζουμε τον εαυτο μας στη θεση του και αισθανομαστε ασχημα, επειδη φανταζομαστε να το παθαινουμε εμεις αυτο - κατι που δεν εχει σχεση με το να πιστευουμε σε καποια υπερφυσικη τμωρια.
Ίσως, εκεινοι που ειναι αδιστακτοι να μην εχουν αρκετα αναπτυγμενα τα παραπανω (ας μην φτασουμε στο σημειο να το χαρακτηρισουμε παθολογικο φαινομενο ομως)