ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ PART 2

Είμαι, αν όχι άθεη, τουλάχιστον άθρησκη. Δεν πιστεύω στον Γιαχβέ, Χριστό, Αλάχ, Βούδα ή όπως αλλιώς γουστάρουν να τον ονομάσουν. Ίσως υπάρχει κάποιο ανώτερο ον, κάτι το οποίο μας δημιούργησε βρε αδελφέ (πράγμα για το οποίο πραγματικά αμφιβάλλω), αλλά 99/100 (πάντα 1/100 περιθώριο λάθους σε τέτοιου είδους θεωρίες) δεν είναι κάποιος από αυτούς που λατρεύονται απ' τους ανθρώπους.
"Θεός" είναι η ανθρώπινη παρηγοριά, φόβος, απορία. Ο άνθρωπος, τόσο μικρόμυαλος και κουτός, θεοποιεί κάτι που δεν μπορεί να εξηγήσει, ιδίως όταν αυτό το "κάτι" το φοβάται (παλιά: κεραυνός, τρικυμία κτλ, τώρα: θαύματα, τύχη, ατυχία κά). Επίσης, θέλει να παρηγορήται μια ένοια "δικαιωσύνης", απ' την οποία κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει. Έτσι, τα κορόιδα παρηγοριούνται με τη σκέψη ότι "μετα θάνατον" θα επιβραβευθούν με την "αιώνια ευτυχία" στον "παράδεισο", "ιλίσια πεδία", "νιρβάνα", κοκ, ενώ οι "κακοί" θα πέσουν στην "αιώνια τιμωριά", στην "κόλαση", "τάρταρα" κτλ.
Αυτό που μας δίδαξε ο Ιησούς, είναι ωραίο. Μας είπε να μην κάνουμε στους άλλους πράγματα που δε θα θέλαμε να κάνουν σ' εμάς, να βοηθάμε, νασυγχωρούμε και να είμαστε ανιδιοτελείς. Βέβαια, η πολλή ανιδιοτέλεια δεν είναι φυσική στον άνθρωπο. Αν ήταν, το είδος μας θα είχε εξαφανιστεί προ πολλού. "Αγαπάτε αλλήλους", φίλους κι εχθρούς. Δε γίνεται να μας πατάει όμως ο άλλος και 'μεις να μην αντιδράμε. Anyway, ουσιαστικά μας δίδαξε τη "συνείδηση" και τις "ηθικές αρχές", (πράγματα τα οποία κάποιοι έχουν έμφυτα και δε χρειάζοναι καμία θρησκεία να τους τα πει και για αυτό υπάρχουν άθεοι που είναι καλοί άνθρωποι), άσχετο αν μετά οι εκμεταλευτές άνθρωποι την άλλαξαν προς το συμφέρον τους φυσικά.
Η ανθρωπότητα χρειάζεται έναν ανώτερο "διαιτητη", απ' τον οποίο τίποτα δεν ξεφεύγει. Ο Ιησούς μας δίδαξε κάτι ωραίο, όπως είπα, τις ηθικές αρχές. Έτσι κι Βούδας, κι ο Μωάμεθ κοκ. Ήταν έξυπνοι άνθρωποι, οι οποίοι κατάλαβαν πως έπρεπε να διδάξουν στους ανθρώπους να μην τρώγονται μεταξύ τους, και ότι αν τους έλεγαν "εγώ ο άνθρωπος σας λέω τι πρέπει να κάνετε", δεν θα τους άκουγε κανένας. Έτσι ισχυρίστηκαν ότι είναι Θεοι.
Δεν είμαστε έτοιμοι για τον αθε'ι'σμο. Ακόμα κι εγώ που μιλάω, εύχομαι να κάνω λάθος. Είναι ωραία να πιστεύεις ότι δεν τελειώνουν όλα με τον θάνατο, όσο φυσικός κι αν είναι. Κατά πάσα πιθανότητα, ο φόβος της κόλασης κι η ελπίδα του παραδείσου είναι το μοναδικό που μας κρατάει απ' το να αλληλοσκοτωθούμε.
Θεωρώ λοιπόν γεναίο τον άνθρωπο που απελευθερώνεται απ' τα δεσμά της θρησκείας, για τρεις λόγους. Πρώτον, γιατί προφανώς πρέπει να ξεχάσουν την παρηγοριά (αλλά και τον φόβο) που τους προσφέρει, δεύτερον γιατί πρέπει να δεχτεί ότι ο άνθρωπος είναι ένα ον που δημιουργήθηκε τυχαία, και οδηγούμαστε στον τρίτο, ότι δηλαδή αν ισχύουν όλα αυτά, εμένα τι με εμποδίζει απ' το να βλάψω τους γύρω μου για να ανέλθω, να "πατήσω επί πτωμάτον";
Αυτά για την ώρα...

ΥΓ Στο side του Doppelganger (http://doppelsden.blogspot.com/) έχουμε συζητήσει για αυτό το θέμα και κάποια είναι αποσπάσματα αυτών που έγραψα εκεί, γιατί βαριόμουν να τα ξαναγράφω.

ΣΒΗΣΜΕΝΕΣ ΑΞΙΕΣ

Μικρά ποιηματάκια,
με εφηβικά στιχάκια,
για αγάπη και σχολειό,
και των ανθρώπων το μυαλό.

Ονόματα, ομάδες,
σύμβολα, εικόνες, μπάντες,
όλ’ ανακατεμένα,
στα θρανία μας γραμμένα.

Αστείες οι ζωγραφιές,
οργίζουν τους καθηγητές,
γιατί τους κάνουν χρόνια,
τα κεφάλια σαν μπαλόνια.

Ιδέες κι αντιλήψεις,
της χαράς μας και της θλίψης,
κουρασμένα τα παιδιά,
ψάχνουν να βρουν τη διαφορά.

Αδειάζουνε το νέφτι,
το παιδί βγάζουνε φταίχτη,
σβήνουν μολύβια, στυλό,
και της αλήθειας τον παλμό.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ

Τα πράσινα μάτια της
Κοιτούσαν πουθενά
Και τον καθένα.
Ήταν δυο κάρβουνα
Κι ήταν σβησμένα.

Τα κόκκινα χείλη της
Χαρά φανέρωναν
Ή μήπως θλίψη;
Το γέλιο της ζούσε
Ή είχε σβήσει;

Στα λευκά μάγουλά της
Δάκρυα έλαμπαν
Ή μήπως όχι;
Απ’ αυτήν έβγαιναν
Ή απ’ το βρόχι;

Η καρδιά της χτυπούσε
Κι εγώ την άκουγα
Ή κάνω λάθος;
Ήταν ζωντανή
Ή ήμουν μονάχος;

ΥΓ1 Επειδή έχω ερωτηθεί, ό, τι δεν γράφει άλλο όνομα ή ιστοσελίδα, όπως αυτό, είναι δικά μου δημιουργήματα. Επίσης, το ίδιο ισχύει και για τις εικόνες που γράφουν "CD", απ' το "Carpe Diem".
ΥΓ2 Συνεντεύξεις θα βάζω όποτε μπορώ, κι όχι κάθε Κυριακή. Δε βγαίνω, καταλαβαίνετε...

ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ...

Έλληνες συνθέτες υπήρξαν πολλοί. Καλοί Έλληνες συνθέτες, αρκετοί. Κορυφαίοι Έλληνες συνθέτες, δύο. Κορυφαίος Έλληνας συνθέτης, αφιερωμένος στη μουσική κυριολεκτικά "ψυχή τε και σώματι", μόνο ένας. Ανώτερος από όλους, σαν κανείς τους να μην μπορεί να τον αγγίξει, ο Μάνος Χατζιδάκις, βρισκόταν, βρίσκεται και θα βρίσκεται πάντα ένα βήμα πιο πάνω απ' τους υπόλοιπους μουσικούς. Με τις τρίλιες του να σου τρυπούν την καρδιά, τις μελωδίες να σε ταξιδεύουν σε τόπους μαγικούς και τους στίχους να σε ξεναγούν σ' αυτούς τους τόπους (οι περισσότεροι ήταν του Νίκου Γκάτσου, πολλοί όμως και δικοί του).Σπανίως συναντάς συνθέτες παγκοσμίως που να παντρεύουν τόσο ταιριαστά την κατά πολύ περίεργο τρόπο "ανάλαφρη" μελωδία με το απύθμενο βάθος, αρμονικό και πνευματικό...
Κατηγορήθηκε, περιγελάστηκε, κυρίως όμως, αγαπήθηκε. Αγαπήθηκε απ' όσους βλέπουν την ουσία των πραγμάτων, την ουσία της μουσικής του. Αγαπήθηκε απ' όσους δεν τον έκριναν με βάση ανόητες πολιτικές πεποιθήσεις ή τα στενά όρια των σεξουαλικών πεποιθήσεων. Γιατί ο Μάνος ήταν ελεύθερο πνεύμα, απαλλαγμένο από τέτοιου είδους προκαταλήψεις. Η μουσική ήταν η ζωή του. Δε συνέθετε για να ζει, ζούσε για να συνθέτει. Και δεν έγραφε για επαναστατικούς αγώνες, παρά για έρωτα, αγάπη, πάθος. Για οτιδήποτε. Για έναν άνθρωπο, για μια πόλη, για μια δουλειά, για μια στιγμή...
Είναι σχεδόν αστείο να λένε έναν άνθρωπο σαν αυτόν δεξιό. Ναι, ήταν φίλος του Καραμανλή. Ναι, ψήφιζε Νέα Δημοκρατία. Όχι, δεν ήταν δεξιός. Ήταν ο πιο αναρχικός άνθρωπος που μπορώ να φανταστώ. Απλώς ήταν με το δικό του, ξεχωριστό τρόπο. Ποιος άλλος θα μπορούσε να καυτηριάσει την εθνική εθνοκαπηλία, παίζοντας απλώς τον ύμνο της Βέρμαχτ την 28η Οκτωβρίου;
Σίγουρο είναι πως δεν ήταν αριστερός. Απεχθανόταν τον ξύλινο λόγο τους, τον βίαιο τρόπο επιβολής τους. Όπως πολύ εύστοχα και χιουμοριστικά απάντησε στους φίλους του όταν τον ρώτησαν γιατί ψηφίζει δεξια, «Γιατί μου επιτρέπει να τη βρίζω. Τολμάς να βρίσεις το ΠΑΣΟΚ ή το ΚΚΕ; Θα σε κρεμάσουν ανάποδα! Η Δεξιά μου το επιτρέπει».



Οι μικρόμυαλοι και ζηλόφθονές άνθρωποι προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να τον υποβιβάσουν. Χρησιμοποιούσαν αυτά τα δύο όπλα. Το ότι δεν ήταν αριστερός και το ότι ήταν ομοφυλλόφιλος. Τον χτύπησαν πολλές φορές και σκληρά, κυρίως μέσω του τύπου (ευτυχώς δεν υπήρχε τηλεόραση, φανταστείτε τις κλώσσες στα μεσημεριανά να κορο'ι'δευουν τον Χατζιδάκι όπως ο Καρβέλας τον Λαζόπουλο, και χειρότερα!...). Εκείνος όμως δε δίσταζε να πει την αλήθεια. Όταν ρωτήθηκε για τις ευαισθησίες και τις ιδιαιτερότητες που κάνουν κάποιον να είναι καλλιτέχνις είπε το τολμηρότατο κι ίσως ανατρεπτικό: «Κάποιος για να είναι καλλιτέχνης πρέπει να είναι ή αριστερός (αναφερόμενος στον Μίκη Θεοδωράκη, τον άλλον "κορυφαίο", ο οποίος τον στύριζε, ασχέτως με τους διχασμούς που υπήρχαν ανάμεσα στους διχασμένους υποστηρηκτές του μεν και του δε) ή ομοφυλόφιλος. Ε λοιπόν εγώ αριστερός ΔΕΝ είμαι!». Μια περίοδο απαγορευόταν να παίζουν, στις εξετάσεις για καθηγητές μουσικής, τραγούδια του. Ο Μάνος βρήκε την ευκαιρία και έκρινε σκληρά την κυβέρνηση. «Στην εφημερίδα “Ποντίκι” διαβάζω στις 29 Σεπτεμβρίου πως στον διαγωνισμό που προκήρυξε το Υπουργείο Παιδείας για καθηγητές μουσικής στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, απαγόρευσαν στους διαγωνιζόμενους να μεταχειρίζονται τραγούδια μου. Μόνο προσευχές και πατριωτικά εμβατήρια. Πολύ σωστά! Τα τραγούδια μου διδάσκουν την ανυπακοή και την ερωτική ανεξιθρησκία και παντοδυναμία στις πράξεις των νέων. Κι εφόσον τα τραγούδια μου είναι υψηλών προδιαγραφών ασκούν ως είναι φυσικό επιρροή στους μαθητές. Και φυσικά, κατόπιν αυτού, πώς θα ηχήσουν και πώς θα δεχτούν τα νεκρόφιλα περί πατρίδος και εκκλησίας που καλούνται να διδαχτούν στην επίσημη δημόσια εκπαίδευση; Όχι, νομίζω πως η εξεταστική επιτροπή εστάθη στο ύψος της... Απηγόρευσε ό,τι αναζωογονεί τους νεανικούς οργανισμούς. Οι νεολαίοι οφείλουν να είναι νεκροί, με εμβατήρια και προσευχές ώσπου να τοποθετηθούν, νεκροί επίσης ,στους νόμιμους πολιτικούς σχηματισμούς της ενδόξου γηραιάς πατρίδος ημών».
(ΣΚΑΪ, 14/10/1989)
Κλείνοντας θέλω να επισημάνω ότι αυτό δεν ήταν ένα βιογραφικό post, απ' αυτά που γράφουν πού γεννήθηκε ή πότε πέθανε. Αυτές είναι πληροφορίες που μπορείτε να βρείτε οπουδήποτε στον κόσμο του internet. Εδώ γράφω για τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι εγώ αυτόν τον τόσο χαρισματικό άνθρωπο. Δεν τον γνώρισα (φυσικά), ούτε θυμάμαι να σας πω πότε γεννήθηκε, ποιο ήταν το όνομα της μητέρας και του πατέρα του. Απλώς άκουσα τη μουσική του, διάβασα κάποια λόγια του και τον γνώρισα μέσα απ' αυτά...

«Και τώρα καταστάλαγμα του βίου μου μέχρι στιγμής είναι :

Αδιαφορώ για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.

Πιστεύω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ' αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας.

Περιφρονώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.» Μάνος Χατζιδάκις.