Περσείδες

Γλυκό το βράδυ απόψε, θυμίζει
κάτι από κάποια περασμένη ζωή.

Μουδιασμένη κοιτώ το στερέωμα.
Τις Περσείδες που περνούν σαν
πυγολαμπίδες από εκείνη τη νυχτιά
που μύριζε άγριο τριαντάφυλλο ή σαν
ψυχές που αγέρωχα διασχίζουν
του ψυχρού ουρανού την αιώνια μεμβράνη.
Αδιάφορες και παγερές
θαρρείς πως έπαψαν πλέον να με συγκινούν.

Γλυκό το βράδυ απόψε, θυμίζει
ερηπωμένη εκκλησία.

Το αναπόφευκτο της μοναξιάς
ξεπροβάλει δειλά, μα όχι φοβισμένα,
από το θρόισμα των φύλλων.
Δεν άλλαξε κάτι,
σίγουρα όχι εγώ,
θα έλεγε κανείς απλώς
το είχα επιμελώς ξεχάσει.

Ξέρω θα αναλωθώ ξανά
σε αλκαλικά ποτά και σε βαριά τσιγάρα,
σε εφήμερους έρωτες που
θέ να σβήσουν όπως
τα μετέωρα που πέφτουν.

Κυνικά θα σπάσω την ψυχή μου
σε καλοσχηματισμένα κομματια
και θα δώσω σε όλους από
ένα.

Γλυκό το βράδυ απόψε, θυμίζει
πλατεία από έρημη πόλη.

Ξημερώνει.
Τα αστέρια έπεσαν κι αυτά
στο νοτισμένο χώμα.

Πότε έπαψαν οι Περσείδες
να με συγκινούν;