Στου παραθύρου μου το κόκκινο περβάζι,
Δυο γκρίζα σπουργίτια τρώνε ένα κεράσι.
Το’ να τραβά απ’ τη μια, τα’ άλλ’ από την άλλη,
Άγρια παλεύουνε, ποιο θα το επάρει.
Ποτέ μου τέτοια μάχη δεν είχα ξαναδεί.
Με δύναμη, με θάρρος, μ’ ανδρεία περισσή.
Το’ να με τα νύχια και τ’ άλλο με το ράμφος,
Αλάθητα χτυπήματα, γεμάτα πάθος.
Έν’ αδιάκοπο, δίχως κανόνες παιχνίδι,
Κάθε τους χτύπημα και μια πληγή ανοίγει.
Σαν δύο άνθρωποι, με πληγωμένα στήθια.
Τόσο κωμικό, μα και τραγικό, αλήθεια.
ΥΓ. Την εικόνα την πήρα απ' αυτό το blog: http://beefotoblog.blogspot.com/
Καλά, μιλάμε, φυσιολάτρης!
